Deze morgen zijn we informatie beginnen verzamelen over onze uitstap op de Okavangodelta. Meteen volgde een enorme koude douche. Duur, duur, duur! De overtocht met de watertaxi kostte een fortuin, maar het alternatief was nog slechter. De weg van Popa Falls naar Seronga lag er nog slechter bij dan twee jaar geleden. De rit zou zeker 8 uur in beslag nemen.
Omdat de kleintjes zeker niet mee zouden gaan kamperen op het eiland, moesten we beslissen wie waar zou achterblijven. Na veel vijven en zessen was de conclusie dat we allemaal zouden overvaren naar Seronga. Veronique zou met de kleintjes in Seronga blijven, Tom en Annelies zouden voor Marjolein zorgen. Rond 11u laadden we een flink deel van ons hebben en houden in de watertaxi en weg waren we.
Proviand voor enkele dagen op de voorplecht van ons bootje.
Onderweg zagen we vele visarenden.
We volgden de grillige koers van een van de talloze hoofdkanalen van de delta. Hier is het water typisch 6 meter diep en het wemelt er van krokodillen en nijlpaarden. Tijdens onze tocht hebben we er geen gezien.
Anderhalf uur later kwamen we aan in het haventje van Seronga, waar we overstapten in een vrachtwagen. Deze bracht ons naar Mbiroba Camp, de kampeerplaats van de coöperatieve die hier het ecotoerisme organiseert.
In de namiddag hebben we rustig onze tentjes opgezet aan de rand van de Okavangodelta. We moesten opletten dat we uit de buurt bleven van de worstenboom. Die vruchten zijn een paar kilogram zwaar en komen zomaar uit de boom naar beneden gedonderd.
Toen de bar openging, waren we er als de kippen bij om een frisse pint te bestellen. Een klein jongentje genoot volop van zijn blikje frisdrank.
Terwijl de zon langzaam daalde, genoten we van het uitzicht over het moeras.
Om 7 uur ging het restaurant open. We genoten van een eenvoudige, maar zeer lekkere lokale schotel. Het was geen verrassing dat ook hier kip het enige vlees is. We genoten van het lokale bier, een laag-alcoholisch troebel drankje dat bitterzoet smaakte.
’s Avonds zijn er enkele mensen uit het dorp gekomen om lokale dansen te doen rond het kampvuur. Bij het dansen moet iemand midden in de kring komen staan en een rokje aandoen van bamboestokjes. Tijdens de dans wordt dan zo hard mogelijk met de heupgezwaaid, waardoor het rokje mooi openwaaiert.
De kids werden uitgenodigd om dat ook eens te proberen. De meisjes waren nog een tikkeltje bedeesdMaar de jongens toonden zich van hun beste kant. Hun heupengezwaai maakte diepe indruk op de lokale schonen.
Onze kapoenen zongen toen het lied van Piet Piraat dat ze geleerd hadden in de muziekauto.
Geen spoor meer van heimwee bij Ellen.
Tom had het eventjes lastig
