Vandaag hebben we rustdag gehouden. Iedereen heeft zich uitgebreid gewassen in de formidabele openluchtdouches en heel de bende is uitgezwermd in heel het domein. We keken naar het heel bijzondere openluchtzwembad, maar niemand zag het zitten om effectief te gaan zwemmen.
We hebben ook lang zitten praten over de rest van de reis. Tot nu toe hebben we weinig informatie kunnen vergaren over de toestand in Zimbabwe; het lijkt ons te gevaarlijk om naar Victoria Falls te rijden. Ook een oversteek naar Zambia lijkt een uitdaging. We zouden een speciale verzekering moeten nemen voor de auto’s, ofwel een dure groepsuitstap boeken. We hebben dan maar besloten om de Victoria Falls links te laten liggen.
We hebben verschillende routes bekeken om naar Johannesburg terug te rijden. Uiteindelijk blijkt de route via Kasane het efficiëntst te zijn. We spreken af dat we gaan proberen de komende dagen snel vooruit te komen en eventueel nog een snipperdag te nemen in Pilanesberg
In de late namiddag zijn we dan naar Mahango Game Reserve gereden. We hebben immers de tip gekregen dat er heel veel dieren zitten. En het werd een succes. De eerste kilometers kregen we al heel veel mooie bokjes te zien.
Dit oude exemplaar hield zich wijselijk op grote afstand van de auto’s. Lang leve de telelens!
In rustig tempo reden we op goed bereidbare paden tot aan de meest zuidelijke stopplaats. Door de dichte begroeiing was het niet altijd eenvoudig om de dieren op te merken.
Een salamander en een wrattenzwijn lieten zich rustig fotograferen
Verderop kregen we plots giraffen in zicht. De eerste was nog verborgen tussen de struiken.
Deze kanjer vond zichzelf het bekijken waard. En de vogeltjes zaten gretig insecten te eten in zijn pels.
…en wie lust er geen groen blaadje?
Terwijl de kudu in de verte hun schuilplaatsen zochten, moesten we ons wat beginnen haasten, want de poort van het reservaat sloot bij zonsondergang De laatste kilometers reden we aan meer dan 60km/u. Dat was een bijzonder gevaarlijke onderneming, want bijzonder veel beesten waren blijkbaar aan het wakker worden. Om de haverklap moesten we stevig remmen om bokjes, zebra’s en wildebeesten te ontwijken. 
Na een dolle rit naderden we –10 minuten na zonsondergang– de poort en ons hart stond stil: de 2 meter hoge hekken waren dicht. Ik was al aan het nadenken hoeveel pk er nodig was om de dingen uit de grond te trekken, toen duidelijk werd dat het hangslot niet gesloten was. Vrolijk fluitend reden we opgelucht verder richting kamp.
Omdat er gisteren wat heibel geweest was in het restaurant –we hadden zogezegd te veel gegeten– , besloten we om zelf te koken. Helaas was er weer veel zand in ons eten beland, waardoor het verre van gezellig was. Het belangrijkste leermoment van vandaag: morgen gaan we onze barbecuerooster grondig afwassen voor we het vlees bakken.
Tijdens de afwas kregen we een kleine koude douche: de nummerplaat van de auto van Didier was verdwenen. Paniek! Dit zou vast en zeker problemen geven aan de grens. In de bar kregen we het nieuws dat “iemand” “ergens onderweg” “een nummerplaat” had zien liggen. Didier reed in het pikkedonker nog eens terug naar de poort van het reservaat, maar vond niets. Oeps.
