Deze morgen liep de wekker af om 5u. Dat was niet echt nodig, want bijna niemand had goed geslapen. De harde wind had continu allerhande vreemde geluiden veroorzaakt. Toen we uit de tent kwamen, waren we meteen versteend van de kou. Gevoelstemperatuur lag een heel eind onder de nul graden.
Warme broek, fleece, winddichte jas waren het uniform deze ochtend. Dit was werkelijk het meest extreme dat we ooit kampeer-gewijs beleefd hadden. We zochten beschutting achter een zeiltje om enigszins warm te krijgen. We besloten om eerst te ontbijten en pas daarna de kindjes uit hun warme bedje te halen.
Foto genomen bij het beetje licht van de zonsopgang
(ISO 1600, 1/2sec)
Annelies had in standje 9090 de nacht doorgebracht in de laadbak van de auto. Dat was een grote doorbraak. Voor het eerst op de vakantie kon ze met relatief weinig pijn aan de dag beginnen.
Na ons ontbijt kon de afbraak starten. Door de strakke wind was het extra opletten geblazen (!!) dat er niets zou wegwaaien.
De kindjes zagen het niet meteen zitten om uit te stappen.
Door de kou en de ellende met onze tentjes hadden we bijna geen oog voor de mooie zonsondergang boven het kokerbomenwoud
De zon was al helemaal op toen alles in de auto zat. We gingen nog even op wandel in het kokerbomenwoud.
Onze eerste halte voor vandaag lag slechts enkele kilometer verderop, in de Giant’s Playground.
En hier was het dat Hans met zijn klikken en klakken van een rotsblok donderde. Statief en fototoestel kwamen er nog achteraan, gelukkig zonder al te veel zichtbare schade. Zijn knie leek echter vrij ernstig toegetakeld.
De rest van de dag hadden we een lange rit richting Sesriem. Onderweg begon de knie van Hans steeds meer pijn te doen en hij moest het stuur afstaan aan Anita. Dat zag er écht niet goed uit voor de rest van de vakantie. En zo hadden we twee invaliden. We belandden zonder veel problemen in Sesriem, waar we een schitterende kampeerplek hadden weten te reserveren. Het opstellen van de tentjes ging al een stuk vlotter dan gisteren. En voor de tweede dag op rij aten we springboksteak, gekruid met kaneel.
Meteen was ook beslist dat we het nachtje kamperen bij Mile 108 zouden laten vallen. Qua afzien hadden we het vandaag wel gehad.
