Apart verder

Deze morgen was een heel vervelend moment: slechts drie van de zes tentjes werden opgerold, slechts één van de twee afgeleefde 4×4’s werd geladen. Het afscheid was méér dan in mineur.

We hadden niet zo veel bruikbare informatie over het gebied van de Lower Zambezi en hadden het plan opgevat om te gaan kamperen in de Zambezi Breezers, een nieuwe camping op zowat 10 km van Chirundu. Van daaruit zouden we dan een paar keer over en weer rijden tot in het eigenlijke reservaat.

Voor één keer ging de rit vlotter dan verwacht. We hadden al gehoord dat Chirundu geen romantische plek was en dit werd ter plekke bevestigd. Het grensstadje wordt volledig gedomineerd door kilometers lange rijen vrachtwagens die staan te wachten aan de grensovergang met Zimbabwe. Afhankelijk van het soort lading kan het tot drie dagen duren vooraleer een truck de grens over geraakt. We vonden een  (intussen verdwenen) rapport waarin staat een vrachtwagen op het traject Lusaka-Johannesburg gemiddeld 30 à 40% van de tijd te wachten aan de betrokken grensposten (Chirundu en Beit Bridge).

Op het einde staan er zoveel dat je langs een muur rijdt die de hele linkerkant van de weg afschermt. Heel lastig als je “in de buurt van de grens” een smalle aardeweg linksaf moet nemen. Gelukkig was de GPS op de meter juist en lukte het ons om het juiste gat te kiezen tussen twee trucks.

De eerste honderd meter van dit pad lagen zeer slecht, maar daarna ging het verrassend vlot vooruit. Amper een kwartier later stonden we aan de voordeur van de Zambezi Breezers. We vonden het nog wat vroeg op de dag om onze tentjes op te slaan en besloten om nog 50km verder te rijden tot de volgende kampeerplaats, de Mvuu Lodge. Enkele kilometer verder namen we de overzet over de Kafue rivier en toen kon de pret beginnen.

Wat we hier voor de wielen geschoven kregen, is moeilijk te beschrijven. Technisch gesproken was het geen echt moeilijke rit, maar de staat van de weg maakte het bijzonder oncomfortabel voor alle inzittenden. We kropen aan een slakkengangetje van de ene put naar de andere geul in het pad. Vaak moesten we door uitgedroogde rivierbeddingen waar de bruggen weggespoeld waren

De auto kraakte, piepte en rammelde zoals hij nog nooit gedaan had, maar deed verder wel zijn werk. Twee uur later waren we heel blij dat we eindelijk konden uitstappen en vaststellen dat de meeste zichtbare onderdelen van de auto er nog aan hingen. Voor zover je er nog mocht aan twijfelen: de échte doelgroep van deze regio komt niet met de auto, maar neemt het sportvliegtuig tot vlakbij de lodges.

In Mvuu Lodge werden we onthaald door een uiterst vriendelijke dame. Onmiddellijk werd echter duidelijk dat we in een duur spellement terechtgekomen waren, die gewoon was om de dik betalende gasten ($200 per nacht per persoon als je niet kampeert) nadrukkelijk te pamperen. De “Madame” stuurde meteen een bediende om onze kampeerplaats in orde te brengen: gasbrander voor warm water aansteken, toilet afstoffen, tafelkleedje op tafel. Hij was ook geacht om onze tenten op te zetten, maar ik durfde onze dure high tech wondertjes niet in zijn handen achterlaten.

Wij waren vooral blij dat we er gratis voor niets een vat drinkwater kregen. Vlug goten we die tank over in onze eigen jerry can en dan maakten we wat soep als middagmaal. En we genoten van het fantastische uitzicht over de Zambezi, 800m breed.

Omdat we zo vroeg waren, was het nog mogelijk om een vier uur durende game drive te doen. In de eerste twee uur zagen we wat olifanten en ongeveer alle merken van bokjes die hier zitten.

Meteen ondervonden we een van de grootste nadelen van dit reservaat. De begroeiing is zeer hoog en dicht, waardoor je het wild heel moeilijk kan opmerken. Bovendien zijn de wege zodanig slecht dat een “game drive” van 4 uur echt wel een beproeving is, ook al doet de chauffeur zijn best om de diepste putten te vermijden.

In de terugkeer zochten we roofdieren met zware lampen, maar we kregen niets meer te zien, behalve één white tailed mongoose.

Het eten op het terras met zicht op de Zambezi was alweer iets speciaals als belevenis, maar wat we in ruil kregen voor USD50/persoon, was volkomen ondermaats: klein stukje kip, aardappeltje in de schil, een beetje groenten waar nog zand in zat.

Geef een reactie