Halverwege de nacht moest ik op zoek naar een extra deken, want het was werkelijk ijskoud in ons huisje. Om zes uur liep de wekker af; Didier en ik wilden uiteraard onmiddellijk weten hoe Catharina de nacht verteerd had. We hadden niet de indruk dat het verslechterd was. Haar hals was reuzestijf, maar de reacties van haar rechterhand waren niet achteruit gegaan.
Elk om beurt warmden we ons op onder de douche en besloten om terug te keren naar Monze om onze families op te pikken en door te rijden richting Siavonga.
Voor de tweede keer op minder dan 12u betrapten we Didier erop dat hij kon afwassen. Voor het geval dat niemand dit zou geloven: ik heb snel een foto genomen. Zelfs Catharina kon erom lachen.
Onderweg naar Siavonga hielden we halt in Mazabuka om uitgebreid voorraad in te slaan, een extra SIM kaart en véél belkrediet te kopen. Het zag ernaar uit dat we de komende dagen intensief zouden moeten telefoneren met België.
Even verderop moesten we halt houden bij de zoveelste politiecontrole. Voor de eerste keer deze reis moest ik mijn rijbewijs tonen. De agent bekeek het document met grote aandacht en ik begon te vrezen dat het handgeschreven document hem niet meteen overtuigde. “Nice portrait”, was de reactie. “Better than the real thing”, voegde hij er nog aan toe toen ik hem totaal verbijsterd aangaapte. Rare jongens, die Zambianen.
Op weg naar Siavonga moesten we even halt houden om ons te schikken naar de wel zéér creatieve snelheidsbeperking die we er vonden.
Dit alles kon echter niet voorkomen dat we ons allemaal heel veel zorgen maakten om Catharina.
