“It’s a permanent 4×4”

Olifanten bij de storage room

Gisteren hebben we braafjes ons eten in de “storage room” gezet, want we hadden geen zin om een olifant op bezoek te krijgen. Deze morgen stuurde ik Annelies om het eten, maar even later stond ze –buiten adem– terug aan onze tent. “Er staan olifanten in de weg!!” was de uitleg waarom ze het eten niet mee had. En inderdaad. Het was meteen héél duidelijk dat we hier in dit kamp ons leven een beetje zouden moeten aanpassen aan de dieren.

Mfuwe gate

Mister Moffat had gisteren aangeboden om ons voor een zacht prijsje heel de dag rond te voeren in het national park. We vonden dit geen slecht idee en stemden toe. Om 8u waren we op weg. Onze vaardige chauffeur had connecties in het park en beweerde te weten waar de leeuwen zaten.

Veel betere zichtbaarheid dan in de Lower Zambezi en beter onderhouden paden.

Onderweg peilde hij regelmatig bij andere chauffeurs naar een update. We begrepen eruit dat de leeuwen op Kupu Plain zaten en dat onze chauffeur geen flauw idee had waar dat was. Hij was bijzonder ontgoocheld dat deze plek niet in mijn GPS zat. We dweilden een flink deel van de noordhelft van het park af zonder dat we veel wild te zien kregen. Het viel ons meteen op dat de begroeiing hier heel wat minder dicht was dan in de Lower Zambezi. Dat zou het zoeken met gids toch stukken gemakkelijker maken.

Dan reden we naar het zuiden, waar het pad ons door een uitgedroogde rivier leidde. Ik vond dat het zand er te zacht uitzag om erdoor te rijden, maar Mister Moffat kende de prestaties van zijn busje. Met “It’s a permanent 4×4!” dook hij het zand in. We strandden op 25m van de andere oever.

Supercustom 4×4 vast in het zand

Stoer, hoor

Bijna drie uur zijn we aan het werk geweest om de bus op te krikken, stukken hout onder de wielen steken, vertrekken, opnieuw vastrijden enz. Intussen waren goede vrienden van Mister Moffat onderweg met een stevige truck om ons te komen redden. Uit de vele GSM-gesprekken leidden we af dat hij als plaatsbeschrijving “ergens in de buurt van de monding van die ene rivier in de Luangwa” opgegeven had. Geen wonder dat die mensen ons niet konden vinden — voor zover ze onderweg waren, natuurlijk.

Intussen tikte de klok weg en wij zagen ook onze avondsafari in het water vallen. Ik werd steeds bozer op Mister Moffat, die steeds onhandiger verder werkte. Uiteindelijk hebben we de bus uit de zandpoel gekregen om 15u40. We hadden nog een kwartier…