Vandaag moesten we vroeg uit de veren, want we hadden een “game walk” geboekt. Men zou ons naar een privé eiland brengen waar allerhande wild zit — geen vleeseters. Later tijdens de wandeling hebben we dit evenement “de keuteltoer” genoemd, want behalve uitwerpselen in variërende staat van uitdroging hebben we zo goed als niets gezien tijdens de wandeling.
Gelukkig zaten we al in ons bootje toen een olifant ten tonele verscheen. Hij vond ons minstens even boeiend als wij hem.
Terwijl we nog op de grindweg reden, kregen we via de walkie talkie te horen dat Didier een van de uiterst verraderlijke verkeersdrempels niet opgemerkt had omdat hij had moeten niezen. Catharina was heel hard tegen het dak van de auto geslingerd en voelde zich niet goed. Even verderop moesten we halt houden omdat ze het niet kon uithouden van de pijn.
Gelukkig hadden we slechts een korte rit te rijden, maar in Monze werd duidelijk dat Catharina mogelijk een ernstig nekletsel opgelopen had.
We beslisten vrij snel dat we zo snel mogelijk een scanner moesten vinden om te zien wat er aan de hand was. De mensen op de Moorings Campsite waren uiterst behulpzaam om ons op de goede weg te zetten, de reisverzekering iets minder. Rond 17u vertrokken we voor een dolle rit van ruim 3u naar Lusaka. De GPS deed uitstekend werk en leverde ons netjes af voor de deur van Trust Medical Services, wat een van de beste privéhospitalen in Lusaka had moeten zijn. Dat er geen CT scanner stond, was een eerste koude douche. De matige competentie van de arts maakte de desillusie kompleet. De X-ray foto’s maakten ons niet veel wijzer.
Kapot en doodongerust reden we naar de lodge waar we intussen onderdak hadden kunnen versieren. Een glas melk en een boterhammetje met confituur rondden deze ellendige dag af.