Vannacht hebben we eigenlijk beter geslapen dan we verwacht hadden. Blijkbaar is het lawaai na middernacht toch wat stilgevallen. Dank zij de herbevoorrading van gisteren konden we uitgebreid ontbijten, wat meteen tientallen jaloerse ogen opleverde aan de andere kant van de omheining van dit kamp.
Game is een supermarktketen die meer non-food aanbiedt dan de Shoprite en van vorige reizen herinnerde ik mij dat daar ook kampeermateriaal te vinden was. Dus reden we daarheen om een vervanger te vinden voor onze gesneuvelde Coleman. Voor minder dan €25 vond ik er een vuurtje dat werkt op de CP250 bonbons van Camping Gaz. Ideaal, zelfs nog te gebruiken in Europa.
Welgemutst reden we richting Mulanje, van de ene politiebarrière naar de andere. Maar bij een van die checkpoints werd wel een heel vreemde manier van filteren gehanteerd: “aha. Eindelijk iemand die even dik is als ik”, zei de vrouwelijke politieagent. En we mochten onmiddellijk verder.
We reden door het theegebied rond Thyolo en zagen al vanuit de verte het massief van de Mulanje opdoemen. We waren van plan op kampeerplaats te zoeken bij de Likhubula Forest Lodge, een huis uit de koloniale tijd warover we hadden horen vertellen. Het terreintje achter het huis is behoorlijk hobbelig, maar speciaal voor kampeerders was er een stukje mooi vlak gemaakt. Perfect.
We hebben rustig onze spullen opgezet en toen dook de persoon op die ons onderweg aangeklampt had om ons te mogen gidsen op onze wandeling op de berg. Of we nog zin hadden om te gaan stappen. Eigenlijk wel, ja. We besloten om naar een waterval te gaan, een klein uurtje wandelen. Het eerste stuk ging vlot, maar naar het einde toe werd het echt te lastig voor Marjolein. Anita en Annelies bleven bij haar; Maarten en ik liepen door tot aan de waterval.
We hebben rustig gekookt en mochten het terras gebruiken om te eten. Stoelen en tafel: een ongekende luxe! Na het eten hebben Maarten en Annelies voor het eerst op de reis eindelijk eens marshmallows kunnen bakken op open vuur. Eindelijk hadden we eens een dag gehad waarop er niets speciaals gebeurd was. We dreigden zowaar tot rust te komen.