Vorige nacht was anders dan alle andere tijdens deze reis. Neenee, het heeft niet te maken met een of ander niet-publiceerbaar exploot. Het heeft alles te maken met slaap. Ik ben deze keer namelijk de enige die goed geslapen heeft. De rest van de familie heeft te veel koud gehad, maar deze keer was mijn vetlaag(je) voldoende.
Toen we opstonden, waren de tenten doornat van de dauw. Dus besloten we om eerst een ritje te doen, daarna in te checken in onze chalet en dan de tenten op te breken.
Het ritje werd een heuse rit, want we hadden de soms abominabele toestand van de wegen verkeerd ingeschat. Maar we hebben enorm genoten van de desolaatheid van het landschap. Onze eerste bestemming was Ngande peak, het hoogste punt van het park. Naarmate we de piek naderden, werd het pad slechter en slechter en uiteindelijk besloten we de kar parkeren en te voet verder te gaan. Marjolein probeerde even mee te wandelen, maar dat lukte echt niet. Annelies bleef bij haar en met z’n drieën gingen we naar boven.
-
- Anita komt mee naar boven. Annelies blijft bij Marjolein en tatert honderduit in de walkie talkie
-
- GPS doet de hoogtemeting
Boven op de piek is het uitzicht niet zo spectaculair als gehoopt. De bewolking maakt er een behoorlijk grijze boel van.
Van Ngande reden we nog naar een andere piek, maar daar hadden we niet meer de moed om naar boven te kruipen. Onderweg zagen we wel super-knappe beesten: de trotse roan antiloop en elanden. De pret kon ook niet stuk toen we zebra’s zagen. We kennen andere reizigers die er wanhopig van werden dat zij ze niet te zien kregen in Nyika. En helemààl funky werd het toen er ook nog een paar frankolijnen in beeld opdoken.
-
- Roan Antiloop
-
- Frankolijn
-
- Twee van de zes zebra’s die ergens in deze duizenden hectare rondlopen
-
- Reedbuck — vermoedelijk. Amper te vangen op foto.
In de namiddag hebben we dan ingecheckt in onze chalet. Dominic was onze attendant (kok + manusje van alles) die er alles aan deed om ons zo goed mogelijk te vertroetelen. We waren nog volop aan het uitpakken toen men ons kwam vragen om morgen een lift te geven aan een dame met haar kindje van twee jaar. De kleine was verlamd aan de benen en reutelde lelijk telkens hij ademde. Ik zag het eerst niet zitten dat iedereen meer dan drie uur opeengepakt zou zitten, maar Anita en de kids hadden geen bezwaar.
We hebben dan in team gekookt en zijn, loom van de warmte van de open haard, vroeg in ons bedje gekropen.
