Op aangeven van Bert reden we vandaag naar Rumphi. Het was een vrij lange rit (431km), die we probleemloos afhaspelden in 5u20. Onderweg verbaasden we ons erover dat we nog steeds geen corrupte politie-agenten gezien hadden. Schitterend, eigenlijk. Ook de auto vertoonde geen kuren.
In Matunkha werden we hartelijk ontvangen. We kregen meteen wat uitleg over het concept van deze accomodatie. Ze is een onderdeel van de “income generating acitivities” van het “Matunkha Centre for Rural Orphan Care Development”, een formidabel ontwikkelingsproject dat 16 jaar geleden opgestart werd vanuit Nederland. Onder andere met de toeristische activiteiten wil men nu een lokale bron van inkomsten aanboren. We waren onder de indruk van het enthousiasme van de hele staf en van de warmte waarmee we hier onthaald werden.
Helaas was er geen chalet meer vrij en dus werd het weer een nachtje kamperen. Gelukkig waren de kampeerplekken mooi vlak en ontdaan van stenen, waardoor het opzetten van de tentjes marcheerde als een fluitje van een cent. Terwijl we bezig waren met ons kampement, passeerde er een hele boerderij beesten: paarden, ezels, varkens. De beesten vlogen op stal voor de nacht. Annelies zag het al meteen zitten om op een van de paarden te klimmen, maar deze keer zou dat spelletje niet doorgaan.
En ’s avonds hebben we onze voetjes onder tafel gestoken in het restaurantje, dat helemaal volzet was. De uitbaters waren duidelijk blij met zoveel eters. Het eten was eenvoudig, maar in orde. Voor de achtergrondmuziek werd duidelijk geput uit de CD-collectie van de familie Nanninga. Gelukkig hadden we gedaan met eten toen Borsato aan de beurt was.
Intussen was er in de stad blijkbaar een feestje bezig. Tot een goed eind in de nacht genoten we van een formidabel goed reggae-optreden. Ja, echt!