“Vrijdag, BBQ dag,” staat er op het bord in de hal. Dat was iets om naar uit te kijken. Oei. Amper een week op reis en al heimwee.
Naar goede gewoonte was Maarten ook deze reis vergeten om slippers mee te nemen. Vandaag leek ons een bruikbaar moment om eens op de markt te gaan zoeken. We dweilden de hele markt van Effiduase twee keer af en genoten ervan hoe we door iedereen rustig genegeerd werden. 
Uiteindelijk vonden we een fluo-flitsend paar namaak-Puma slippers en de garderobe van Maarten was weer kompleet.
Terwijl we op de markt rondliepen rijpte het plan om voor het dessert te zorgen: fruitsla à la Annelies. We vonden ananas, mango, appel en sinaas.
Tijdens de lunch vertelde Pat ons hoe ergerlijk het is dat het land gewoon overspoeld wordt door allerhande Chinees namaak. Ook afkeurproducten van grote merken worden gewoon in Ghana gedumpt. Dat zorgt ervoor dat bv. een tweedehands boormachine uit Europa een veelvoud kost van een nieuwe zogezegde-Bosch die je in de winkel vindt. Idem met koelkasten, kookfornuizen en zelfs simpele kookpannen.
Deze namiddag zijn we een kijkje gaan nemen op de “Holy Mountain”, een berg waar pelgrims van heinde en verre vandaan komen om te bidden. Pat had ons gewaarschuwd dat de breedsmoelkikkers bij de ingang soms veel meer toegangsgeld vragen van buitenlanders dan van lokale mensen, vaak 10 keer meer. Wij waren dus vastbesloten om niet meer dan 1 cedi te betalen. We parkeerden in het dorpje en kregen prompt een hele horde “gidsen” op de rug waarvan twee het pleit leken te winnen van de rest. Bij de ingang werd ons 5 cedi gevraagd en wij keerden ons om om terug te gaan. Uiteindelijk mochten we binnen voor een halve cedi per man.
De korte klim naar boven is er eentje om snel te vergeten. We liepen gewoon in één grote vuilnisbelt. Kenners zeggen dat je er moet in slagen om dit te negeren en dat je dan het échte Afrika ontdekt. Welnu, dan ben ik hartsgrondig gefaald in mijn poging om Afrika te ontdekken. Het zij zo.
Boven op de berg was het iets beter te doen qua smerigheid. Er was een marktje waar allerhande lekkers bereid werd waarvoor onze magen veel te zwak waren, maar het leek wel een gezellig boeltje. Foto’s nemen heb ik niet gedaan want op dit soort religieuze plekken weet je nooit welke demonen je ontbindt door een foto te nemen van deze boom of gene hoop slachtafval die dan een offerplek blijkt te zijn. We moesten werkelijk erg op ons tellen passen om niet te veel geld afgetroggeld te worden door allerhande louche types die “vriendje” wilden worden. We bezochten de 8 kampen boven op de berg: elk “merk” van christenen heeft er zijn eigen kamp. Bij het laatste, de Methodisten denk ik, moest ik bij het buitengaan betalen omdat ik foto’s genomen had van het kamp. 
Ik weigerde vlakaf en ik hoorde hem “not easy” mompelen door de “gidsen” die ons al heel de tijd begeleidden.
Eén ding was ons wel duidelijk: erg heilig was deze berg niet. Tenzij dan voor de lokale middenstand.
Bij het begin van de afdaling verklaarden onze gidsen dat dit het eind was van de rondleiding en dat ze betaald wilden worden. No way, zei ik. Ik betaal als we beneden zijn. De rest van de afdaling werden mij de oren van de kop gezaagd over de fee die ze zouden krijgen. Toen we terug in de auto zaten, stopte ik hen 5 cedi toe en ze waren razend. Wij weg. Kloteplek.
Als dit de manier is waarop we onthaald gaan worden op elke plek met enige toeristische waarde, wordt het nog mooi.
Aan de bar leerde Atta aan Maarten de spelregels aan van Oware. Maar natuurlijk kon dit niet beperkt blijven tot de normale manier van spelen. Al gauw waren ze aan het uitfreaken in de eerder exotische varianten.
Intussen werd de barbecue opgestookt. Tot mijn opluchting nam men de tijd tot alle kolen gloeiden. Evenmin kwam er spiritus aan te pas om de zaak wat te versnellen. Geen petroleumkip vanavond. Goed begin.
Annelies dirigeerde in de keuken de troepen in de creatie van iets dat ze allemaal héél vreemd vonden: kleine stukjes fruit, allemaal tesamen in één pot, appelsiensap erover. “Vreemd.” Je zag het ze denken.