Vannacht heb ik heel slecht geslapen. Om de twee uur naar toilet, heel zware diarree, pilletjes nemen, water drinken, koorts. De pijn in mijn gewrichten was minder dan vannacht.
Een van de mensen van de community raadde me aan om een hete thee te drinken van limoengras. Ik had geen zin om te discussiëren en dronk het fris ruikend sopje. Man, dat deed deugd!
We hadden verhalen gelezen over heel interessante wandelingen die je hier kan maken met gids. We bestelden een twee-in-één package: bezoek aan traditionele woning en bezoek aan de lokale markt. Onze gids bleek een heel intelligente jongeman te zijn die ons constant nieuwe weetjes aanreikte.
We waren nog nooit binnenin een traditionele woning geweest en waren verbaasd over de interne organisatie. Een apart deel voor de dieren, een silo voor het graan, woonruimtes en een “panic room” om weerstand te bieden tegen aanvallers.
We zijn zelfs binnen mogen gaan in de “panic room” waar we zagen hoe graangewassen vermalen werden, hoe de proviand bewaard werd en hoe aanvallers afgeslagen werden. Heel erg interessant allemaal.
-
- Binnenin de ‘panic room’ was het verrassend ruim
-
- Zo worden granen vermalen
-
- De voorraad proviand
-
- De twee stenen om granen te malen
-
- Kookhoekje
-
- Uitstekende gids
Dan ging de wandeling richting markt. Natuurlijk werd het obligate ommetje langs het lokale weeshuis ingelast, waar we zachte dwang ondervonden om een donatie achter te laten.
De markt zelf bleek vele malen groter dan we verwacht hadden. We liepen anderhalf uur van het ene departement naar het andere. Op sommige plaatsen werden we bevangen door de onwaarschijnlijke stank van bepaalde voedingssupplementen die enkel lekker zijn als ze rot zijn. 
Maar bovenal genoten we van de gemoedelijke sfeer, de mimiek en interactie tussen de mensen. Tijdens de toer kreeg ik het terug heel erg lastig. Extreme dorst, hoge koorts, overal pijn. Dit zat fout, zoveel was duidelijk.
We besloten om de mooie hobbelweg langs enkele mooie rotsformaties links te laten liggen en kozen voor de lange rechte weg naar Tamale. We besloten ook om deze keer geen risico te nemen qua logies en namen zowat de duurste lodge van de stad: de Gariba Lodge. Aan de telefoon meldde men dat het hotel volgeboekt was, maar dat ze ons in de “extension” zouden logeren. Zelfde kwaliteit, uiteraard.
Die “extension” bleek een of ander kommunistisch aandoend overheidsgebouw te zijn dat blijkbaar ooit dienst gedaan had als “Institute for Policy Alternatives”. De kamers in het IPA waren muf, duidelijk in geen maanden gebruikt. 
De parking van het hotel zelf was leeg. We waren belogen, zoveel is duidelijk.
’s Avonds in het restaurant werd ons vermoeden bevestigd: geen levende ziel. We lieten het niet al te zeer aan ons hart komen en bestelden een fles wijn. De ober had duidelijk nog nooit een fles geopend, brak uiteraard de kurk en haalde toen in de keuken een paar grote vorken om de kurk er alsnog uit te pulken. Daartoe heeft hij de kans niet meer gehad, want wij waren al opgestaan en weg.
We wandelden naar Swad, een restaurant met goede reputatie. Daar aten we heel lekkere pizza waarvan het grootste deel aan mij voorbijging want ik was werkelijk zo ziek als een hond. Een bevriend tropenarts had ons intussen doorgemaild welk antibioticum we best zouden inzetten en had ons bevestigd dat de rest van de aanpak goed zat: Immodium, ORS, water.
Om de koorts enigszins te laten dalen, nam ik een verse dosis paracetamol. Anders zou ik weer een nacht niet slapen.