Het verkeersinfarct nabij Kasoa indachtig besloten we om niet te ambitieus te zijn vandaag. Eerst voorbij Kasoa geraken en dan zien we wel, was het motto.
Het was iets minder erg dan gisteren, maar we stonden toch weer een dik uur in de file.
We wilden Fort Amsterdam gaan bezoeken en gelukkig bleken de GPS coördinaten deze keer wel redelijk betrouwbaar. 
Onze chauffeur zette ons beneden aan de trappen af en van daar werden we overgeleverd aan de plaatselijke middenstand, die zich deze keer beperkte tot het koppelen van een stuk of drie kinderen aan elke blanke en die niets anders moest doen dat “master”, “hungry” en “money” prevelen. Voor 5 Cedi mochten we het kasteel bezien. Qua verhaal even onthutsend als vorige keer. Ook nu waren we verrast door de (kleine) omvang van de burcht.
Dit fort was ook in beduidend slechtere staat dan Fort Good Hope. De gids vergat trouwens helemaal te vermelden dat dit fort eigenlijk een replica is, heropgebouwd rond 1950, nadat het eeuwen ervoor met de grond gelijk gemaakt was in de behoorlijk woeste oorlogjes die hier uitgevochten werden tussen de Hollanders en de Engelsen. 
Dit fort was opgezet door de Engelsen. Toen die de Hollanders buitengooiden uit hun nederzetting in de Nieuwe Wereld en prompt de plek “New York” doopten, vielen ze dit (het oudste) fort aan en doopten de plek “Amsterdam”.
Van hieruit reden we dan naar “The Beach House”, een plekje dat alleen bekend is met GPS coördinaten N 05° 03.787′ W 001° 26.326′. Het bleek een prachtig gelegen strandvilla te zijn, privéstrandje en een tuinman/manusje van alles. Het huis is eigendom van een Nederlander die in Accra woont. De winsten van de verhuur worden geïnvesteerd in de lokale gemeenschap. En dat voelden we onmiddellijk. De mensen die op het strand voorbijkwamen, lieten ons duidelijk merken dat we van harte welkom waren en lieten ons verder met rust. Hoe anders dan in Kokrobite.
Voor horeca moesten we beroep doen op de Ko-Sa resort een 300m verderop. Even wandelen langs het strand en de eerste frisse pint was een feit. Juicht, volkeren der aarde, juicht!
In de bar maakten we kennis met Inga, Frederik en hun twee schattige kindjes. Zij hadden er 5 weken vrijwilligerswerk op zitten en genoten nog van een weekje vakantie.
Aangezien alles in het restaurant vers bereid werd, werd ons vriendelijk gevraagd om ons eten vooraf te bestellen.
We liepen nog even terug naar ons huisje (drie grote flessen fris bier in de rugzak!!) om nog wat te luieren. Maarten en Annelies stoeiden wat in zee en geraakten zo gewend aan het frisse water. Even later werd me dringend aangeraden om geld en GSM uit mijn zakken te halen, want ik was hun volgende doelwit geworden.
Fris gewassen gingen we op de afgesproken tijd naar het restaurant. We hadden het idee opgevat om eerst nog een aperitiefje te drinken, maar dat was niet gepland en dus kregen we eerst ons voorgerecht en dan het aperitief. Het eten was degelijk en kakelvers, maar sommige zaken waren gruwelijk te hard gekruid: véél te veel look (look met kreeft erbij, niet omgekeerd), laurier, peper.
Na het korte wandelingetje langs het strand deden we onze koplampjes uit, gingen stil richting huis en passeerden in stilte de nachtwaker die de slaap der onschuldigen lag te slapen. De man schrok zich een ongeluk toen we plots alle lichten in huis aandeden.
