Voor vandaag hadden we een zeer strak plan: geld wisselen en shoppen in Kumasi. We wilden immers “veilig” eten kopen voor als we verderop nog zelf zouden moeten koken. Dat sloot meteen de lokale marktjes uit. Misschien missen we daarmee ook een deel couleur locale, maar ziek worden is hier echt geen optie.
Onze chauffeur leverde ons af bij Melcom, blijkbaar een gerenommeerd shopping center. Beneden stonden er wasmachines, fototoestellen en namaak iPads. En op de eerste verdieping zowaar voedingsmiddelen. En zelfs blikken die nog niet vervallen waren. Onze survivalkit was gauw samengesteld.
Geld wisselen lukte ook hier niet in de bank; ik werd weer doorverwezen naar een groezelig “no questions asked” kantoortje dat me een zeer goede wisselkoers bood. Geen idee hoeveel valse biljetten er meegeleverd werden.
Intussen waren we al een week internet-bevrijd. Maarten en Annelies hadden acute ontwenningsverschijnselen en dus overwogen we om een SIM kaartje te kopen voor mobiel internet. Ik aarzelde lang omdat ik bang was voor wat ik in mijn mailbox zou vinden. In slechts een half uurtje hadden we een volwaardig 3G abonnement. 108 mails. Oei. 100 mails van mijn servers om te zeggen dat ze in goede gezondheid zijn. Oef.
We konden op weg naar Effiduasi. Seth had al sinds gisteren stress, want hij kende de plek niet. Wij ook niet, maar dat leek hij niet grappig te vinden. Wat minder grappig was, was dat geen van onze beide GPS kaarten een antwoord hadden.
Dus spraken we ons kakelvers mobiel internet aan en vonden een route met Google Maps. Navigeren op iPhone vroeg 1% batterij per minuut. Toen we Effiduasi binnenreden had ik nog 5%. Toen we voor de deur van de Moon & Star stonden, hield de iPhone ermee op.
We maakten kennis met Pat, de hoogst vriendelijke eigenares van de guest house, namen een fris pintje uit de koelkast en zagen het leven terug helemaal zitten.
Het guest house is zowat een jaar geleden gestart en Pat is nog volop aan het investeren om de plaats verder vorm te geven. De tuin is nu nog een kale aardvlakte; de eerste poging tot bouwen van zwembad is faliekant afgelopen.
Maar wél: stilte en gezelligheid troef. In theorie is het mogelijk om à la carte te eten, maar we besloten te eten wat de pot schaftte. Terwijl het eten stond te sudderen, dook Matthias op die hier een maand vrijwilligerswerk komt doen. Hij vertelde over de acties die hij op poten gezet heeft, het geld dat hij verzameld heeft en wat hij er nu mee aan het doen is. Behoorlijk indrukwekkend allemaal, zeker als je erbij zegt dat die kerel slechts 17 jaar is.
De “yam met stew” kwam op tafel en we hielden ons hart vast. Onterecht, want het eten bleek bijzonder lekker te zijn. Aan tafel was het een plezante boel, we ruimden samen af en genoten nog van een paar drankjes. Het was is niet anders dan op andere plekken in Afrika: de zon gaat onder en het leven valt grotendeels stil. We lagen heel vroeg in bed.