In bad bij een schildpad

Onze hut, benedendeks en dus vrij donker. Wel kraaknet … tot wij er introkken.

Tijdens de briefing gisteren werd gezegd dat we vannacht naar Punta Vicente Roca zouden varen, in het noorden van Isla Isabela. Verwachting was dat we tussen 06:00 en 07:00 zouden aankomen.

Ik maakte me zorgen wat het zou geven om te slapen bij het lawaai van de motoren. In onze kajuit schatte ik de geluidsdruk boven de 80dB; toch wel aanzienlijk. Midden in de nacht werd ik wakker met barstende hoofdpijn. Was het de wijn, was het de penetrante geur van het reinigingsmiddel of werd een deel van de uitlaatgassen via de airco de boot in geblazen? De deining van de boot wiegde me weer in slaap.

De blue footed booby

Om 06:30 gingen de motoren plots trager draaien; we waren er. Om 07:00 stond het ontbijt op tafel en anderhalf uur later gingen we de dingies in voor een rondvaart van een uurtje. We zagen Aalscholvers en Blauwvoetgenten (blue footed booby). En ook leguanen, zeeleeuwen, krabben en één enkele pinguin.

Daarna was het tijd voor onze eerste deftige snorkeling. Omdat het zo bewolkt was, kozen de meeste mensen voor een wetsuit. Anita en ik bleken de enigen die vertrouwden op onze ingebouwde isolatie. Die was ruim voldoende om het 20° warme zeewater te trotseren.

Beweegt o zo traag en onmogelijk bij te houden

Het werd een ongelooflijke belevenis. Ik heb zeker een kwartier meegezwommen met een schildpad. Het beest bracht me naar een hoekje van de baai waar het krioelde van allerhande vissen die ik uiteraard niet kan benoemen. In elk geval, dat smaakte naar meer.

Terwijl de lunch gekookt werd, voeren we een eindje verder. Het anker viel nabij Punta Espinosa, de noordpunt van Isla Fernandina, een eiland dat door dit soort cruises slechts zelden aangedaan wordt omdat het zo afgelegen is. Het middageten was matig naar onze normen, maar toch te doen. We kregen ruim tijd om siësta te nemen — of om wat tekst te schrijven voor de blog.

De sfeer aan boord is heel rustig. Er zijn 8 Tsjechen die amper een andere taal spreken en dus weinig contact zoeken. En dan zijn er nog een Italiaans en een Nederlands koppel waarmee het heel goed klikt. Prettig is ook dat niemand de neiging heeft iemand anders op het vel te zitten. We zitten hier met 24 mensen (16 passagiers, 8 bemanning) op een scheepje van 23 bij 6.5m en het lukt onverwacht goed om eens een rustig plekje te vinden.

Echt waar, zo dicht geraakten we erbij

Onze tweede snorkelsessie was minstens even prettig als de eerste. Ook nu weer botsten we op schilpadden en vissen in de gekste kleuren.

Wandelen op gestolde lava

Nadien maakten we een korte wandeling op Isla Espinosa. Door middel van geodetische punten weet men dat dit eiland beweegt aan de verbluffende snelheid van 5cm per jaar. Niet te verwonderen dat hier enorm veel vulkanische activiteit is. De seismografen noteren honderden aardbevingen per dag.

Mannetje van flyless cormoran maakt wijfje het hof door zeewier aan te dragen

Flyless cormorant. Hier aan wal gekomen en het vliegen verleerd. Komt alleen op twee eilanden van de Galapgos voor

We zagen massa’s zeeleguanen en leerden veel over de flyless cormorants, die enkel op de Galapagoseilanden voorkomt. We konden het begin observeren van het paarritueel. Een mannetje voerde zeewier aan voor het nest en hoopte op die manier het wijfje te verleiden om met hem te paren. Even verder zat er eentje te broeden. Een zeeleeuw met jonge baby vervolledigde het plaatje.