Waarom ik nooit uit vrije wil naar Amerika ga

Deze morgen liep de wekker af om 05:00. Toen we fris gewassen naar beneden gingen, botsten we op Maarten, die op weg was naar zijn bed. ‘Nog efkes een filmpke gekeken’ was de uitleg. Annelies was anderhalf uur ervoor al gaan slapen. We wisten meteen aan welk ochtendhumeur we ons konden verwachten.

De check-in ging net open toen wij aankwamen aan check-in rij 11 in Zaventem. Andere reizigers zaten nog te dutten en dus waren wij nummer drie in de rij. Onze vreemde reisplanning (heen via Atlanta, terug met rechtstreekse vlucht) maakte de computer blij. Zijn reden van bestaan was bevestigd. Alweer een terreurdreiging gedetecteerd.

Een boarding pass konden we niet krijgen. Neenee, de vlucht was overboekt en dus kregen we een ‘seat request’, onze bagage een speciale tag. Daarmee was de essentie van vliegen met een Amerikaanse maatschappij weer eens bevestigd: ‘Wees alvast blij dat we overwegen om je mee te nemen.’ Volgende keer dan toch maar een paar 100 euro extra te betalen om met een echte luchtvaartmaatschappij mee te vliegen; ik stak de gedachte in mijn achterhoofd.

‘Het zou kunnen dat u bij de gate aan een uitgebreide fouille onderworpen wordt. Heeft u daar bezwaar tegen?’ Ach, trut, wat als ik nu ‘ja’ zeg? We hebben nog meer dan 8 uur te vliegen, maar we zijn al in Amerika. Juridisch waterdicht, disclaimers alomtegenwoordig. Plastiek.

Bij de gate is het ruim twee uur bang afwachten of we met deze vracht meekunnen. Natuurlijk vervloek ik Anita omdat ze onze seating niet geregeld heeft. En ik vervloek Joker, omdat ze het de vorige keren wél en deze keer niet gedaan hadden.

Hoe hard ik ook probeerde, over de vlucht zelf viel niets op te merken. We vlogen met een redelijk nieuwe Boeing 767. Uiteraard werkte het ‘in flight entertainment’ systeem niet in onze sector van het vliegtuig. Het personeel deed zijn best, maar uiteraard geraakte niets opgelost. Geen probleem, het gaf ruimschoots de tijd om de pen in vitriool te dopen en helemaal loos te gaan.

De overstap in Atlanta verliep vrij vlot, al blijft het natuurlijk hemeltergend dat je ook als transitpassagier door de immigratie moet passeren.

De vlucht naar Quito vertrok met een uur vertraging. De piloot meldde met de gekende Amerikaanse flair dat hij eens flink gas zou geven om toch nog op tijd aan te komen. Met de gekende Amerikaanse flair kwam hier natuurlijk niets van in huis en voor de rest van de vlucht bleef het stil vanuit de cockpit. Immigratie in Ecuador verliep heel vlot, maar er was gigantisch veel bagage mee op de vlucht. Dus was het ruim middernacht voor de chauffeur kon vertrekken richting Otavalo. De Hacienda Cusin bleek een heel eind buiten Otavalo te liggen. We werden er hartelijk onthaald, gingen zo snel mogelijk naar onze kamer. In bed troffen we een warmwaterkruik, maar vooral een dik deken van absolute stilte.