Fietsenknoeiboel.

Bijna 3500m hoogte. Hier begint de tocht

Bijna 3500m hoogte. Hier begint de tocht

Vandaag stond “een fietstocht naar het nevelwoud van Intag en de termale baden van Nangülvi” op het programma. Gisteren had Anita onze gids al horen zeggen dat er een probleem was om voldoende fietsen bijeen te krijgen. Wij waren enigszins onder de indruk toen de 4×4 ten tonele verscheen met 5 fietsen op het dak: 4 voor ons en eentje voor de gids. Allemaal afkomstig van Usaid, niet zeker of de Amerikanen dit gebruikt van de fietsen werkelijk op het oog hadden.

Eerst nog heel behoedzaam....

Eerst nog heel behoedzaam….

Onderweg dwongen we de gids tot een ommetje in centrum Otavalo om er een geocache te scoren. En dan reden we verder richting Laguna Cuicocha, maar deze keer gingen we nog hoger de bergen in, tot een maximum van ruim 3200m.  We laadden de fietsen uit en merkten meteen hoe belabberd ze eraan toe waren. De remmen werkten amper, schakelen naar andere versnelling quasi onmogelijk. We kregen ook helmen — helaas allemaal te klein voor onze dikke hoofden en er waren ook slechts twee paar handschoenen.

Materiaal bleek al onmiddellijk belabberd: te kleine helmen, geen handschoenen voor iedereen, fietsen met remmen die niet goed werken, versnellingen kapot.

...maar dan begint de snelheid toch op te lopen

…maar dan begint de snelheid toch op te lopen

Dat verhinderde niet dat we dolle pret beleefden aan de afdaling. Aan meer dan 50km/u naar beneden dokkeren op een grindweg met hier en daar dikke stenen en een scherpe bocht: niet zonder gevaar. De gevolgen bleven niet uit: al na een kilometer of 5 hadden we de eerste lekke band. Onze gids was verbijsterd dat zoiets kon gebeuren en probeerde een zeer vreemde manier van repareren: gewoon weer oppompen. Dat lukte uiteraard niet en de fiets werd ingeladen en de gids stapte de volgwagen. Even verder volgde een redelijk lastige klim: 2km aan 7%. Op zich niet moeilijk, maar op deze hoogte is het toch weer net iets zwaarder. Annelies kreeg halverwege een astma-aanval en moest opgeven.

Nevelwoud van Intag

Nevelwoud van Intag

Even na de top hebben we dan een tweede lekke band. Ook deze keer is repareren (lees:oppompen) niet mogelijk en een tweede fiets wordt in de kofferbak geladen. Terwijl we daar staan te knoeien, konden we wel in alle rust genieten van het nevelwoud. Wat een immense wolkenfabriek, toch. En werkelijk élk stukje grond of steen is begroeid.

Mijn fiets was als vierde aan de beurt. Op een recht stuk vloog ik aan 70km/u naar beneden, maar moest dan even remmen. Mijn achterband vond dat een slecht idee. Uit twee kapotte werd één goede fiets gebouwd en we konden weer op weg. De tweede klim was heel wat nijdiger dan de eerste. 1.5km aan 10% gemiddeld. In België zeker een haalbare kaart, maar op 2700 meter is dat plots heel wat anders.

Als mijn ketting dan voor de zoveelste keer uit de juiste versnelling springt, gooi ik het ding in de berm en is mijn fietstocht ook voorbij. Ik stap in de auto, de rest rijdt verder richting Nangülvi. Achteraf zouden we merken dat de tocht 35km lang was. Dergelijk slecht materiaal gebruiken voor zo’n tocht is niet verantwoord en we kunnen heb dus ook niet aanraden.

Niet te vreten soepje

Niet te vreten soepje

Bij de termale baden was ook een restaurant , waar we een traditionele maaltijd kregen. Niet te vreten. En dan was het tijd voor ons eerste termale bad van de reis. De kleedkamers leken wel 100 jaar oud en lagen vol met afval, maar het badje was wel plezant.

Toen we terug aankwamen in Hacienda Cusin, stond ons een lauwwarme douche te wachten. We hadden bij ons vertrek die morgen niet om een “late checkout” gevraagd en dat was voldoende om ons enorm op onze donder te geven. Ze hadden er niet beter op gevonden dan een van onze twee kamers leeg te maken en maanden ons aan om asap te vertrekken. “…om nooit meer terug te keren” voegde ik er –niet geheel in stilte– nog aan toe.

Het contrast met voorgaande kon niet groter zijn dan toen we Dirk en Maira aanbelden. We werden hartelijk onthaald in El Rinconcito, koffers werden midden in de living gedumpt en meteen kwam er eten op tafel. De pintjes werden aangevoerd en we konden honderduit tateren over het leven in Ecuador, de prijzen van de koffie, de rondheid van de cosmos en de foute akkoorden van Jimi Hendrix.

Geef een reactie