De diplomaat van Papallacta

Stralend blauwe hemel op weg naar Papallacta

Voor vandaag stond een bezoekje aan Papallacta op de agenda. Eerst zouden we een wandeling maken in een prachtig stuk regenwoud en daarna zouden we ons ontspannen in de termale baden met uitstekende reputatie. Als plan kon dit wel tellen. Dirk en Maira waren jaloers dat wij vandaag wél en zij niet naar Papallacta zouden gaan.

Aan een gezapig gangetje reden we de 54km oostwaarts en bleven ons verbazen om de alomtegenwoordige wegenwerken, al dan niet met Chinese arbeiders.

Begin van de wandeling

Onze gids vertelde dat we de wandeling heel rustige gingen aanvatten. Hij wist immers dat mensen die — en hij keek nadrukkelijk naar mijn niet zo fitte postuur — van zeeniveau komen het lastiger hebben dan lokale bewoners. Die man zou een opleidingscentrum moeten openen voor aankomende diplomaten.

De wandeling was inderdaad heel licht, maar we konden volop genieten van het stukje regenwoud en bovenaan de waterval hadden we nog wel even tijd om de aap uit te hangen. Na de wandeling gingen we lekkere forellen eten in het restaurant van de termale baden. Vrouw en kinderen bleven achter, pa had het malle idee opgevat om een taxi te charteren en een geocache te gaan zoeken.

Termale baden van Papllacta

Samen in het bad

Een uurtje later waren we weer verenigd en lagen we te dobberen in het veel-te-warme water van het grote bad. Andere baden waren nog warmer, anderen waren kouder. Maar wij kregen het er warm noch koud van. Net zoals twee jaar geleden in La Fortuna, Costa Rica, begon het ons hier al vrij snel te vervelen. Gelukkig hadden we een onderwatercamera bij om allerlei gekke foto’s te nemen.

Rond een uur of 5 was het tijd om terug te keren richting Quito. We bezorgden de chauffeur zichtbare kopzorgen, want we wilden een paar flessen wijn meenemen voor Dirk en Maira. Een klein ommetja langs Tambo leidde naar een winkeltje, waar we de oude winkelier de dag van het jaar bezorgden: haar twee resterende flessen wijn eindelijk verkocht!

Sinds de opening van de nieuwe luchthaven van Quito is de brug over de Rio Chiche een verschrikkelijke bottleneck geworden. We stonden meer dan een half uur stil en dan kwam er plots beweging in het verkeer. Bleek dat de politie de beide rijstroken van de andere kant ook voor ons opengezet had. Maar dat leed was snel vergeten toen de eerste fles wijn gekraakt werd. En bij de tweede waren meteen ook alle andere zorgen van de wereld opgelost.