De ambtenarenterreur van Galapagos

Onze eerste zeeleguaan

De wekker liep af om 05:00, want om 6:30 vertrok de taxi richting luchthaven. Dirk had ervoor gewaarschuwd dat het daar allemaal nogal traag verloopt en dat we best wat marge namen. Achteraf bekeken verliep het in Quito vrij vlot. We doorliepen de procedure in totaal foute volgorde, maar uiteindelijk lukte het ons om boarding passes te krijgen, de bagage gescand, getagged, ingecheckt te krijgen en om een visitor control card te kopen voor Galapagos ($10 per persoon)

Bij vertrek uit Quito een eerste kaart aan te kopen. USD10 per persoon

Onze vlucht vertrok met ongeveer 1 uur vertraging “omwille van operationele redenen” –lees: “we hebben geen flauw idee wat ons vandaag weer overkomen is”. Tijdens de vlucht met tussenstop in Guayaquil waren we verbijsterd door de lakse veiligheidshouding. Mensen liepen rond tijdens taxiën, de ettertjes op de rij achter ons hebben op geen enkel moment hun gordel om gehad. “They are excited,” zei de dame naast mij. Understatement van de eeuw.

2 uur wachten, USD100 per persoon. Begint hier goed.

Eenmaal binnen in de eco-airport van Baltra Island werden we blootgesteld aan een nooit gezien staaltje van ambtenarenterreur. Vermits heel Galapagos een nationaal park is, moet de “park fee” meteen betaald worden op de luchthaven. We waren ongeveer 30ste in de rij en toch duurde het ruim 2 uur voor we aan de beurt waren. De twee ambtenaren hadden door dat het hele gebeuren me danig op de zenuwen werkte en treiterden ons nog wat door te wijzen op een ontbrekend veldje hier en een vinkje daar op het fameuze formulier. De $100 per persoon in ontvangst nemen, ging heel wat vlotter.

We pikten onze bagage op en werden dat tegengehouden door een andere ambtenaar die persé onze “luggage tags” wilde zien. Na diep graven in mijn rugzak vond ik eindelijk mijn boarding pass terug. Bijna 20 jaar geleden, in China, was de laatste keer dat ik een dergelijke controle meemaakte. Jaja, je voelt je als toerist enorm welkom in deze plek.

We werden gauw in een afgedankte schoolbus gepropt en naar het haventje gebracht. Er was amper een gelijkenis tussen de foto’s op de website en het roestige vaartuig waar we naartoe gebracht werden — photoshop is fantastisch.

Deze lieverd kwam met ons spelen

We kregen een vrij militaristische briefing en vertrokken naar Isla Seymour Norte, waar we zouden wandelen en zwemmen tussen de zeeleeuwen. We besloten om even af te wachten met huren van snorkelmateriaal.

Grote fregatvogel, hét symbool van Galapagos.

We gingen aan land op een klein eiland waar tientallen zeeleeuwen lagen te luieren in het hagelwitte zand. Tussen rotsblokken zagen we schitterende krabben en we kregen ook de eerste leguanen te zien. We kuierden een uurtje rond en besloten dan om het water in te gaan. De zeeleeuwen kwamen tussen ons zwemmen en voerden gekke kunstjes op. Al meteen een onvergetelijke ervaring. De irritatie van de voormiddag was weg.