3 februari 2013: vuurland windland

De luchthaven valt amper op in het landschap

De luchthaven valt amper op in het landschap

Hotel Tolkeyen

Hotel Tolkeyen

Ik hab vannacht geslapen als een marmot. Maarten niet, want hij was halverwege de nacht zijn oordoppen kwijtgespeeld. Mijn gesnurk bezorgde hem een grootschalig ochtendhumeur. Het ontbijt was sober, maar we genoten vooral van het fenomenale uitzicht. Een luchthaven is meestal een monsterlijk gedrocht dat pijn doet aan de ogen. Hier is ze slechts een klein detail op het schiereiland. En een website hebben ze ook niet nodig. Je kan vanuit de stad gewoon kijken wie er aan het landen is, de auto nemen en je bezoekers gaan afhalen.

De stevige wind van gisterenavond was gaan liggen. Buiten was het ronduit zacht. We werden om 9u45 opgepikt door de vriendelijke mensen van Canal Fun.We zouden deze morgen gaan kanovaren en deze namiddag stappen in Tierra Del Fuego. Op onze planning stond iets anders, maar we maakten ons er niet te druk om. Tijd zat.

Hier met een kano op? wordt beslist boeiend

Strakke wind

Strakke wind

Klaar voor de strijd


Toen we bij het startpunt van de kanotocht aankwamen, werden we bijna van onze sokken geblazen. Dat zou mooi worden, golven die soms een halve meter hoog waren. Dus bleef de niet-waterdichte camera in de auto.

De tocht was ronduit schitterend. Met drie toeristen in een kano en Florencia, onze schitterende gids die aan een stuk vertelde. We hadden ook geluk met het weer, want plots brak de zon door de wolken. Het leverde onvergetelijke niet-te-fotograferen taferelen op.

Vertrekplaats in de luwte

Vertrekplaats in de luwte

Rustiger water

Hier moesten we plat achterover

De laatste kilometers peddelden we pal tegen de wind in.

De laatste kilometers peddelden we pal tegen de wind in.

0034

Olijk duo uit België

Einde van de tocht. Begin van de Pan American Highway.

Einde van de tocht. Begin van de Pan American Highway.

Deze foto slaagt er maar half in om weer te geven hoe mooi het was.

Deze foto slaagt er maar half in om weer te geven hoe mooi het was.



Het grootste deel van de tocht waren we helemaal alleen. Geen spoor van mensen of menselijke activiteit. Het laatste stuk was lastiger, We moesten een paar kilometer tegen de wind in peddelen. We landden nabij het einde van de Pan American Highway. Ach, alles staat hier in het teken van ‘het einde van…’

Einde (of begin?) van de Pan American Highway.

Einde (of begin?) van de Pan American Highway.

Meteen werden we ondergedompeld in de drukte van met bussen aangevoerde gehaaste reizigers. ‘Goed, het park hebben we gezien. Nu nog wat pinguins scoren en we kunnen verder’ hoorde ik een ijverige Nederlander zeggen.

Mate proeven. Lekker

Mate proeven. Lekker

De 4×4 stond ons op te wachten. Toen alle materiaal ingeladen was, kregen we mate (spreek uit ‘maté’) en genoten ervan.

Lekker sterke thee.

 

Backpacker restaurant in het park

Backpacker restaurant in het park

We kregen spaghetti voorgeschoteld in een backpacker restaurantje in het park. Tijdens de lunch maakten we wat beter kennis met Maryelle, een 63 jarige pariziënne die voor 3.5 maand in Argentinië reisde. Gezellige dame, die ik voor eeuwig zal associëren met Malbec. Tijdens ons gesprek liet ze verstaan niet te weten waar die wijnregio ligt.

Onwezenlijk bos. Er liggen meer bomen omver dan er rechtop staan.

Onwezenlijk bos. Er liggen meer bomen omver dan er rechtop staan.

En dan was het tijd voor de hike. Gisteren was hij nog aangekondigd als 12km, maar in minder dan 24u was hij gekrompen tot 8km. Hoedanook, het werd een knappe wandeling in een onwerkelijke wereld. Het zag eruit alsof een zware storm had toegeslaan. Er lagen meer bomen op de grond dan er recht stonden. Florencia legde ons uit dat de natuur hier slechts heel traag werkt. Door de vrij lage gemiddelde termperatuur, zijn hier amper micro-organismen. Het kan gemakkelijk 20 jaar duren vooraleer een tak helemaal vergaan is.

De wandeling was heel onderhoudend. Om de haverklap stopten we om naar het formidabele landschap te kijken. Ongeveer halfweg begon het geleidelijk harder te regenen.

Subantarctisch oerbos van Vuurland

Subantarctisch oerbos van Vuurland

In de regen zonder regenjas

In de regen zonder regenjas

Heuvels zijn restanten van woningen van de Yamana, de oorspronkelijke bewoners van Vuurland

Heuvels zijn restanten van woningen van de Yamana, de oorspronkelijke bewoners van Vuurland



We zetten er een stevig tempo in en ook nu weer kwamen we plots terecht in een horde bustoeristen. Blijkbaar staat ‘het meest zuidelijke postkantoor ter wereld’ ook op veel checklists. Voor ons een signaal om eens naar het toilet te gaan.

’s Avonds kozen we een ander restaurantje op de Av San Martin dat er van buitenuit wel gezellig uit zag. Binnenin had het veeleer de allure van een refter. We probeerden even te eten, vonden het maar niets en besloten om op te stappen. We kozen voor Volver, kregen héél lekker eten voorgeschoteld en konden met rond buikje onder zeil.

Geef een reactie