5 februari 2013: zeeleeuwen, een vuurtoren, een gletsjer en een geocache.

Luilekker de catamaran op.

Zeeleeuwen

Deze voormiddag stond een boottocht op Beagle Canal op het programma. Aan boord hoorden we de gids allerhande verhalen vertellen die we de voorbije dagen al van andere gidsen gehoord hebben. Ik denk dat we plek hier grotendeels gezien hebben. Op weg naar de vuurtoren van Les Eclaireurs kwamen we langs kleine eilandjes met kolonies zeevogels en een kolonie zeeleeuwen. We genoten ook van het zicht op Ushuaia.

0106

Vuurtorentje van Les Eclaireurs

Na de terugkeer drentelden we wat door de hoofdstraat, op zoek naar een treffelijke plek voor de lunch. We stapten binnen in Andino, bestelden een home-made tagliatelli met bolognesesaus en wachtten bang af wat we voorgeschoteld zouden krijgen. Sneller dan verwacht kwam eten op tafel. Het was heerlijk!

Vol energie namen we gauw een taxi naar het hotel, trokken stapschoenen aan en namen een taxi richting de Glaciar Martial, de gletsjer van Ushuaia. De gletsjer zelf was niet meteen het hoofddoel, wel de stevige wandeling er naartoe én twee geocaches die op de route lagen.

Boven aan de voet van de gletsjer. Heel mooi zicht op Ushuaia.

We werden gedropt aan de voet van de stoeltjeslift, kregen een kaartje in de handen gestopt en begonnen omhoog te stappen. Twintig minuten later stonden we aan het eindstation van de stoeltjeslift, 200m hoger. De lift doet er 10 minuten over. We vonden dat we goed bezig waren.

Tijd voor het eerste cacheke. We keken wat rond, ik kreeg kou en het begin licht te regenen. We vonden niets en besloten om eerst richting top te gaan.

Een paar honderd meter verder stond een wegwijzer die zegde dat er ons een moeilijke wandeling te wachten stond. 1500m ver, 375m stijgen. Er kwam wat hijgen en puffen aan te pas, maar om 15:20 stonden we boven, op 800m. Als we geen tijd verloren hadden bij die geocache, hadden we op 1:10 boven gestaan, beduidend beter dan de 1:30 die geadverteerd wordt.

Maarten moest heel voorzichtig afdalen om zijn knieën te sparen

De gletsjer stelde inderdaad weinig voor, maar we genoten van het adembenemende zicht over Ushuaia en het Beagle Canal.

Er kwamen meer en meer regenvlagen over. We trokken onze waterdichte jassen aan en begonnen aan de terugkeer. Maarten moest heel erg opletten om ervoor te zorgen dat hij niet door zijn knie zou zakken. Een keer struikelde hij en dacht ik dat het weer eens zo ver was, maar het was loos alarm.

Beneden aan het startpunt gingen we linea recta naar die andere geocache. Daar had ik meer geluk. Midden in een chaos van omgevallen bomen vond ik het begeerde doosje.

De volgende vraag was hoe we hier weg zouden geraken. Te voet was niet meteen een optie, want het was een flink eind naar de stad. We gingen terug richting cafetaria en daar stonden er gelukkig een paar taxi’s.

Laat dit nu voor eens en voor altijd duidelijk zijn.

Volgende keer komen we ons hier melden

Neen, wij houden niet van de Engelsen

Een van de obligate foto-plaatsjes

Eerder hadden we beslist dat we terug naar Andino zouden gaan eten. We waren rond 20:00 terug in de stad en liepen nog wat rond op de dijk. We ontdekten dat Britse schepen niet welkom zijn in deze haven, dat het wrak in de jachthaven een beroemd oorlogsschip — de Saint Christopher—  was en vonden zelfs te plek waar de optische kabel aan land komt.

In 1943 gebouwd als HMS Justice, nu langzaam aan het aftakelen in de jachthaven van Ushuaia.

Afvaart van de Peace Boat.

We zagen de afvaart van de peace boat, een decadent protserig cruiseschip dat de wereld rondvaart voor de goede zaak. En dan haastten we ons naar de Andino, bestelden champagne als aperitief en lieten ons bedienen. Het heeft ons niet gespeten.

Dit is voor ons zonder meer het beste restaurant van de stad.

Het beste restaurant van Ushuaia

Geef een reactie