10 augustus 2014: helemaal klaar met Essaouira

Om 10 na 5 was het deze morgen gedaan met slapen. De imam begon aan zijn gezangen. Twintig minuten volstonden ruimschoots om ons grondig wakker te maken.

Langzaam inpakken, langzaam ontbijten en we konden op weg. Oeps, waar is het papiertje van de betaalparking? We keerden midden op het grote plein onze bagage binnenstebuiten, maar het kleinood liet zich niet vinden. Anita ging praten met de bewaker van de parking, die ons een monsterboete gaf van de volle 9 Dirham — 0.8€. Oef, eindelijk eens een meevaller.

We reden rustig de stad uit, tot we na de zoveelste rotonde opzij gezet werden door een politieman. Ik was me van geen kwaad bewust, volgens hem had ik nagelaten om een andere bestuurder voorrang te verlenen. Ook het slachtoffer van mijn misdrijf had hij aan de kant gezet. Die was minstens even verbouwereerd als ik, maar moest van de agent aan mij in ’t Frans komen uitleggen wat ik verkeerd gedaan had en kon dan beschikken.

Volgens het verkeersreglement staat hierop een boete van 500 Dirham. Ik diepte de briefjes op, agent nam ze aan en haalde zijn grote schrijfboek uit. Even later moest ik uitstappen. “Onder ons,” zei hij, “Je ziet er een vriendelijke man uit. Weet je, onder ons, ” en hij gaf me 300 Dirham terug. Ik kon vertrekken.

De grote moskee van Marrakech

Ik wens die corrupte man eeuwigdurende jeuk. Ik ben nu helemaal klaar met Essaouira. Naar deze plek kom ik nooit van mijn leven nog terug. Al het goede dat we de voorbije twee weken in Marokko ervaren hadden, werd in Essaouira heel erg grondig weggevaagd.

De rit richting Marrakech verliep heel vlot, maar ik werd wel nerveus van de vele, vele politiecontroles onderweg. Het plan was om eerst tot aan Riad Saba te rijden, bagage te droppen en dan de auto te gaan inleveren. De ene na de andere weg die mijn GPS me deed nemen, bleek afgesloten of veranderd van sense unique. Het onding was meer bezig met “herberekenen” dan wat anders. In combinatie met het helse verkeer in Marrakech volstond dit om me helemaal te laten ontploffen.

We probeerden het verhuurkantoor te bereiken om de auto vervroegd in te leveren, maar die namen hun telefoon niet op. De wegbeschrijving die we gekregen hadden bleek eens te meer volkomen waardeloos. Er was ook geen enkele correlatie te vinden tussen de straatnamen op hun plannetje en de GPS-kaart. Uiteindelijk lukte het om de locatie van het kantoor bij benadering te vinden op de GPS. We reden erheen, Anita was een half uur aan de slag met een buurtonderzoek tot we eindelijk bruikbare aanwijzigingen kregen.

Een chauffeur bracht ons naar Dar Sabah, een geheel andere B&B dan Riad Saba, die ik de hele tijd voor ogen gehad had. We werden bijzonder vriendelijk onthaald en voor het eerst vandaag kwam ik wat tot rust. Niet voor lang echter, want de dames wilden de souks in. Eerst hebben we bijzonder slecht gegeten in de Nid’Cicogne en dan waren we er klaar voor.

“Hierlangs,” riepen de mannen. Neenee, beslisten de dames

Maarten en ik werden meegetrokken in een schier eindeloze wirwar aan steegjes met duizenden winkeltjes die zonder uitzondering de allergrootste waardeloze rommel verkochten. Na een paar uur waren de dames gelukkig en wij slechts €50 armer. Alweer een meevaller.

Het beste restaurant van de hele reis

De beslissing om te gaan dineren in de Pepe Nero, was welhaast de beste van de hele reis. We belandden in een soort Romeins badhuis waar we uitstekend bediend werden en het lekkerste eten voorgeschoteld kregen van de hele reis.

Méér dan goed geluimd liepen we nog eens over het grote plein, waar het intussen een drukte van belang was. Er heerste een schitterende ambiance. Rond middernacht leek het einde allerminst in zicht. Maar voor ons kon het volstaan en we wandelden de 10 minuten terug naar onze huisje.