Voor vandaag hadden we Een Plan. Eerst in Midelt een lokale simkaart gaan kopen met 3G erop, geld wisselen, appels en water inslaan en dan richting Erfoud.
Dat het gisteren Suikerfeest was, was duidelijk. Dat het vandaag kroningsfeest was, wisten we tot deze morgen nog niet. “Maar de meeste winkels zijn open,” zo verzekerde men ons aan de balie van het hotel.
En inderdaad, de kleine winkeltjes waren open. Voor de simkaart konden we niet terecht in stalletjes, maar moesten we naar de Agence van Maroc Telecom. Je raadt het: potdicht. Banken idem dito.
Gelukkig hadden we de voorbije dagen voldoende gewisseld en zouden we vandaag niet in de problemen komen met onze voorraad Dirhams.
De oase van de rivier Ziz
De rit richting Erfoud was weer heel makkelijk: perfecte wegen, bedaarde collega-chauffeurs. Het terrein werd zo mogelijk nog droger en we vergaapten ons aan de eerste echte oase (die van de rivier Ziz) die we ooit in zicht kregen.
Vlakbij Erfoud kregen we de eerste zandduintjes te zien en vonden we ons hotel, alweer op een paar 100m van de coördinaten die ik vooraf in de GPS gestoken had. De geocache die ik in de buurt gezien had, bleek hier op de parking te liggen.
De potserige ingangspoort van Hotel Chergui
Toen we uitstapten, viel iets op ons hoofd dat best te beschrijven is als “hitte v2.0”. Binnenin het gebouw was het vast en zeker 35°, maar dit voelde minstens 10 graden kouder aan als buiten.
Na wat lummelen besloten we om even tot in Erfoud te gaan volgens ons reisboek is hier geen bal te beleven, volgens wikitravel valt hier een koninklijk paleis en een souk te bezien. Het paleis hebben we nooit gevonden, de stalletjes in de souk waren allemaal dicht. Te druk bezig met het kronen van de koning.
De eerste offroad-test voor onze 2×4
Toen viel mijn oog op een geocache vlakbij. Autorouting en hopla, daarheen. We belandden op de oever van een uitgedroogde rivier waar men vrij massieve dijkwerken aan het doen is. Viavia belandden we toch in de bedding van de rivier. Als je gewoon bent om met een 4×4 te rijden, is het beslist een avontuur om datzelfde eens te proberen met een huur-stekkendoos. Enfin, we reden daar nog een paar kilometer, kregen navigatie-instructies van een herder, maar raakten nooit dichter dan 430m. En waarschijnlijk een 300m te laag, bedachten we ons toen. En zo zorgde geocaching vandaag weer voor avontuur.
De bewaker van de geocache
Terug in het hotel hebben we ons, zoals gevraagd in de beschrijving van een andere geocache, braafjes aan de receptie gemeld. Prompt werd personeel opgetrommeld om het doosje voor ons boven te halen.