Nog ruim 24 uur en we kunnen hier weg. Dat was de eerste gedachte die in me opkwam toen ik wakker werd. En onmiddellijk daarna de vaststelling dat we deze keer niet in het holst van de nacht gewekt waren door de moskee.
Anita ging even controleren of Maarten en Annelies opgestaan waren, want zij zouden nog een paar uur gaan surfen.
Rond 11u30 gingen we eens kijken wat onze kroost ervan terecht bracht. We zagen een rood en een geel zeiltje vrolijk op- en neer varen zonder té veel valpartijen en wisten dat het goed was. We hadden zin in pasta, vonden in de Rough Guide een restaurantje ‘La Découverte’ waar we huisgemaakte tagliatelle konden krijgen. We namen plaats op het terras, werden om de vijf minuten lastig gevallen door een venter of een stel muzikanten. En bovendien was het eten amper te vreten.
De rest van de namiddag lummelden we nog wat rond, gingen eens kijken naar de vesting uit de portugese tijd en gingen dan richting La Licorne, waar we na de positieve ervaring van gisteren opnieuw gereserveerd hadden.
Deze keer werd het een minder magische avond. Op een of andere manier oversteeg onze ervaring deze keer amper het niveau van een heel doordeweeks restaurant.