Krasse vijftigers

Wachten op de zonsopgang

Deze morgen liep de wekker af om 04:45. Onze gids had voorgesteld om boven op de berg naar de zonsopgang te gaan kijken. Volgens mijn GPS was zonsopgang om 05:24; ik vond dus dat de timing nogal vreemd was.

Geen zonsopgang vandaag, sir

Terwijl we naar boven reden met ons busje werd het al volop licht. De laatste kilometer naar de top werd gestapt bij volle licht en ik foeterde op de gids omdat we te laat waren. Hij beriep zich op zijn uitgebreide ervaring. Het kieken wist dus niet dat de verandering van kleuren tussen donker en licht nu net het meest magische waren aan een zonsopgang.

Yummie ontbijt

Het regende de hele tijd en toen “het” zou gebeuren, was er gewoonweg niets te zien. We reden weer naar onze villa en kregen om 08:00 ontbijt: kippebouillon, noedels, kippenvet en kippenvel.

Op wandel naar de meertjes

Deze voormiddag zouden we dan nog een wandeling maken naar de vijf meren. Dit was een heel heel mooie wandeling. Onze gids orakelde erop los en af en toe viel er een woord dat we begrepen. Stilaan begon het ons te dagen dat het woord lychee naargelang de context “bloedzuiger”, “fruit” of “paddestoel” kon betekenen. Lastig, ik kan het je verzekeren.

Fris maar zalig

Te koud voor Maarten.

Bij meer nummer drie (aldus benoemd door de Instanties van de Socialistische Republiek) was het water té aantrekkelijk en we hebben ons aan een zwemmetje gewaagd. Meren nummer een en twee hadden we aan ons voorbij laten gaan omdat onze gids ons –nu pas, het kieken– vertelde dat het water in de voormiddag te koud was om erin te zwemmen. Anita en ik lieten het niet aan ons hart komen. Ons niet zo geheim wapen (bescheiden vetlaagje) bleek ruim voldoende om de temperatuur te trotseren.

With a little help from my vetlaagje

We hadden in het museumtje om de top van de berg foto’s gezien van de Franse kolonisten die in de jaren dertig hier, op ruim 1000m hogte, kwamen genieten van de relatieve koelte. Toen ik aan het rondzwemmen was, kon ik niet anders dan denken aan de orgieën die hier toen moeten hebben plaatsgevonden.

Driehonderd meter naar beneden

Even verderop belandden we aan de top van de “grote waterval”. De gids waarschuwde: 698 treden naar beneden, en terug naar boven uiteraard. In stilte voegde ik eraan toe op basis van gegevens van mijn GPS: en dan nog eens driehonderd meter stijgen naar onze villa. Naar beneden ging eigenlijk minder vlot dan verwacht; zelden kregen we meer dan twee meter de kans om gewoon te stappen voor we alweer een trede naar beneden moesten nemen.

Adembenemend

Het uitzicht beneden aan de waterval was ronduit adembenemend. Maar nog veel adembenemender was de tocht terug naar boven. Maarten jogde terug naar boven, maar de oudjes moesten om de 30 à 50 treden een ferme pauze inlassen om weer op adem te komen. We zijn levend boven geraakt en daarmee is alles gezegd.

Terug boven

Terug in onze villa was het hoog tijd om in te pakken en weg te wezen. Het was al 13:00 en check-out was 12:00. In tegenstelling tot gisteren stond de parking propvol minibusjes en we waren blij dat we ontsnapt waren aan Vietnamezen-op-weekend drukte.

Weekenddrukte in Bach Ma

Tijdens de rit richting Hué maakte onze gids een paar keer de opmerking dat we in een héél sjiek hotel gereserveerd hadden. En hij had ons ook in een zeer sjiek hotel opgepikt in Hoi An en was zich fooi-gewijs al rijk aan het rekenen. We hebben de man danig ontgoocheld.

We aten lunch in de Gekko, recht tegenover ons hotel (lekker!) en aten ons diner even verderop in de DMZ bar (matig). We sloten de avond af op het dak van ons hotel. Schitterende view over de stad, heel matige cocktails.