Deze morgen liep de wekker af om 04:45, want we moesten onze trein nemen om 05:52. Met veel kraken en piepen sukkelde ik het bed uit. Het was een korte nacht geweest: we hadden tot ruim na middernacht onze bagage zitten wegen, herschikken, elimineren tot we beneden de 46kg geraakten. Hoewel dit als “veel” klonk toen we begonnen in te pakken, eindigde onze eerste poging ruim 11kg te zwaar. Er kwamen drie eliminatieronden aan te pas voor we op 45.5kg geraakten. We zullen in Canada stevig moeten shoppen om onze kampeeruitrusting terug aan te vullen.
De treinrit naar Schiphol was geschiedenisloos en toen onze vlucht eindelijk op de schermen verscheen, was er meteen een ontgoocheling. Vier uur vertraging. We hadden nog ruim 7 uur wachttijd voor de boeg.
Vliegen met Air Transat was een belevenis. We waren het al gewoon dat we op transatlantische vluchten behandeld werden als vee, maar dit overtrof alles wat we ooit meegemaakt hebben. Voor àlles moest betaald worden: headset, dekentje, pintje bier. Het schamele beetje eten dat we gratis aangeboden kregen, was walgelijk slecht. Tijd om het antieke acronym SABENA nog eens boven te halen: “such a bad experience, never again”.
Machtige gletsjers van Groenland
Toen we boven Groenland vlogen, werden we welk getrakteerd op erg mooie zichten. Gletsjers, ijsbergen: prachtig gewoon.
Enkele uren later landden we in Calgary. Net toen we de runway raakten, zag ik een erg sterke bliksem uit de hemel neerknallen op een van de gebouwen aan de rand van de luchthaven. Even later meldde de piloot dat de luchthaven in “ground stop” was wegens bliksemgevaar. We hebben daar nog een uur staan koekeloeren voor de passagiers voor Calgary mochten uitstappen. Het korte vluchtje naar Vancouver leverde geen verrassingen meer op en uiteindelijk kwamen we daar aan met ruim 5 uur vertraging.
Labrador Sea
Het kantoortje van Alamo was gelukkig nog open en op parkeerplaats 38 vonden we onze mobiel voor de komende drie weken een mooie “urban SUV” van Ford. Spliksplinternieuw en propvol electronische gadgets. We kleefden de Tomtom op de voorruit en er gebeurde niets. Hij wist niet waar we waren, geen kaart, geen waypoints. Gelukkig deed de ingebouwde GPS van de auto het wel –zij het op uiterst irritante manier met veel bliepjes en klikjes.
Het onthaal bij Hotel Buchan was hartelijk en onze kamer viel beter mee dan voorzien. Ze bevond zich op de derde verdieping en er was geen lift. En dan nu de meevaller: er werd op z’n Amerikaans gerekend en dus moesten we onze bagage slechts twee verdiepingen omhoog zeulen.
Het was intussen ruim 22u lokale tijd en wij hadden honger als paarden. We vonden in de buurt geen restaurant meer dat open was en kochten dan maar een oerend vette meeneempizza.