Alert Bay onder stralende zon
Vandaag moesten we per uitzondering onze wekker niet zetten. We sliepen heerlijk onder een dikke deken van absolute stilte en werden prinsheerlijk wakker rond een uur of negen. Beneden op zee hoorden we de misthoorns van de schepen die voorbijkwamen. Wij zaten in de volle zon.
Na lekkerlui ontbijt hebben we dan ons boeltje opgekraamd en besloten dat we de ferry van 12:20 zouden nemen. Ruim tijd om nog vlees en groenten in te slaan en om enkele geocaches te gaan zoeken.
Boeiende wolken boven PortMcNeil
De rit richting Ripple Rock was geschiedenisloos: cruisen aan 100km/u en om het kwartier een tegenligger. Van de weg richting Ripple Rock camp waren slechts de eerste 50m geasfalteerd. We reden 7km over gravel en kwamen plots in een heuse jachthaven uit. De bijbehorende camping was volledig ingericht voor campers en aan de receptie konden ze amper verbergen dat ze ons soort ‘low added value tourists’ liever kwijt dan rijk waren. We kregen een kampeerplaats toegewezen waar niet één vierkante meter vlak was, maar we lieten het niet aan ons hart komen, want het uitzicht was méér dan de moeite waard.
Toen we ons kampement opgeslaan hadden, besloten we om gauw nog een wandeling te gaan doen. We kozen voor de Ripple Rock trail, goed voor 4km enkele reis die ons naar een knap viewpoint bracht.
-
- Zicht op Seymour Narrows
-
- Dame aan de fles
-
- Menzies Bay
Terwijl Anita de afwas stond te doen, hoorden we plots de karakteristieke “woesh” van een walvis. Alles wat onderhevig was aan zwaartekracht, viel gewoon waar het kon vallen en wij maakten onmiddellijk een spurtje richting water. De eerste wolk zagen we op honderd meter van ons en toen steeg een tweede op. Twee Humpback whales kwamen daar naar lucht happen. We hoorden zowel het uitademen als inadamen van de beesten. Zeer uitzonderlijk.
UIthoekje voor de “low added value” gasten
Je zou redelijkerwijs verwachten dat de hele camping zou komen kijken naar dit bijzondere schouwspel, maar blijkbaar was de satelliet-tv interessanter voor de übersnobs die hier hun Recreational Vehicle neergepoot hadden. De walvissen doken onder en na een minuutje of drie kwamen ze weer boven, nu nog dichter. Uiteindelijk zijn ze ons op amper 20m voorbijgezwommen. Het was een volstrekt adembenemend zicht waarbij we met z’n vieren –een Canadees koppel en wij– het midden hielden tussen euforie en bleiten bij zien van kolossen van 25m die zo rustig voorbij kwamen zwemmen.
Rond 23u hoorde ik ze nog eens boven water komen op ongeveer 200m. Ik sprong uit de tent, maar kreeg ze niet meer te zien.