honderd grote mobilhomes. Het zicht over de baai was heel wat mooier
Het uitzicht waarop we deze morgen getracteerd werden toen we zaten te ontbijten, kon gerust tippen aan de Zambezi in Zambia of de Kavango in Noord-Namibië. We namen de tijd om volop te genieten van ons koffietje en een kommetje granola.
Afwassen, inpakken. Na tien dagen ging het automatisch
Er was heel de nacht wind geweest en daardoor was ons tentje niet klam. Opbreken ging in een ik en een gij en om 10u waren we al op pad. Eerste stop was Campbell River, waar we een poging zouden doen om een vervanger te krijgen van de SIM kaart die ergens in de ingewanden van onze dahsboard zit. Dat ging wonderwel — vlotter eigenlijk dan de aankoop van het origineel. En zo waren we weer “connected” met de wereld. Al moet je dat in Canada met een korreltje zout nemen. Alleen de grotere nederzettingen hebben hier GSM signaal.
Picnic met gerookte zalm en een pintje
Na wat inkopen reden we door naar Elk Falls Provincial Park. Onze picnic bestond uit gerookte zalm en crackers. Wandelaars die ons voorbijkwamen, vonden dit een opmerkelijke menukeuze. Ik nam nog een slok van mijn pintje — oeie, drinken in het openbaar, doodzonde– en we trokken ons er verder niet te veel van aan.
We maakten de wandeling naar de watervallen, deden een poging om enkele geocaches te vinden. Het was een vrij mooie wandeling. Eens we meer dan 800m van de parking waren en dus buiten bereik van de obese schepsels die er rondblubberden, werd het een heel rustige wandeling.
-
- Houten (!) buizen van de stuwdam naar de generatoren
-
- Grote platformen om naar de waterval te kijken
-
- Elk Falls. Kleine mensjes
Onze slaapplaats voor vandaag lag nog ongeveer 120km verderop, maar dank zij highway 19 was die afstand in geen tijd overbrugd. “Parks Sands RV Camp” stond er boven de inrijpoort en ik begon al te vrezen dat we weer op een bende ultra-snobs zouden stoten. Het onthaal was in elk geval al een stuk hartelijker dan in Ripple Rock. En we hadden stroom en stromend water bij onze kampeerplek.
Terwijl we ons tentje aan het opbouwen waren, hoorden we plots een koekoeksklok. We dachten eerst dat deze deel uitmaakte van de geheel in seventies-stijl aangeklede mobilhome naast ons. Toen het ding plots om de 2 à 3 minuten leek af te gaan, begon onze frank te vallen dat hoogst irritante geluidje ergens anders vandaan moest komen. Plots had Anita één van haar zovele goede ingevingen: de bliepjes kwamen van een verkeerslicht.
Indrukwekkende zandsculpturen
We hoorden muziek in de buurt en gingen even kijken. Bleek dat het jaarlijkse grote zandsculpturenfestival bezig was. Daar maakten we kennis met een man die 50 jaar geleden geëmigreerd was uit Deinze. En met een hele reeks mooie zandbeelden, natuurlijk.
Ik kookte nog eens een legendarisch spaghetti-tje en we dronken er een fles wijn van 18 dollar bij. Meer moet dat niet zijn, vinden wij.
Promenade van Parksville