De rotzak van China Beach

Vannacht hebben we niet bijster goed geslapen. Het verschrikkelijke lawaai van het verkeer dat door Parksville dendert, én de fameuze koekoeksklok (lees ons verhaal van gisteren) zorgden ervoor dat we regelmatig wakker schoten.

Vandaag zijn we overgestoken naar de oostkust van Vancouver Island. Het doel was om te gaan wildkamperen op Sombrio Beach. Lo had ons gezegd dat we er goed aan deden om het uiterste hoekje te zoeken op de East Sombrio Beach. Daar zou het rustiger zijn dan op andere delen van het strand.

’s Middags hielden we halt bij een klein ecoparkje nabij Honeymoon Bay. We maakten een enigszins avontuurlijke wandeling: na een tijdje waren we het pad kwijt en we zijn dan op basis van de GPS min-of-meer rechtdoor terug naar de auto geraakt.

Naarmate de rit vorderde hadden we steeds minder zin om heel onze handel een paar 100m over het strand te zeulen en onze auto met daarin vele duizenden euro’s aan electronica onbeheerd achter te laten.  We besloten meteen door te rijden naar China Beach Provincial Park, de “luxueuze optie” volgens ons roadbook.

Dat draaide uit op een megasisser, want alle “first come – first serve” plaatsen waren al ingepalmd. De parkbeheerder zei ons dat we ook eens de camping konden doorkruisen en kijken of er nog plaatsen waren “available for 1 night”. We doorkuisten het hele park, en ontdekten wat die kampbewaker al lang wist: geen enkele plek beschikbaar. Manmanman, wat hààt ik die typisch Amerikaanse reflex: toon je behulpzaam en commercieel ingesteld, vermijd vooral om mensen te ontgoochelen en laat ze het zelf maar uitzoeken. Wij konden die grap maar matig smaken en promoveerden die kerel als “rotzak van de reis”.

Ons kampement op de keien van Sombrio Beach

Met een donderhumeur waar ze hier in Canada nog enkele maanden zullen over spreken, reden we dan een dikke 20 kilometer terug naar Sombrio Beach. Plezante mannen zijn het hier. Ze zetten wegwijzers op een paar 100 meter van waar je moet zijn, maar bij het onooglijke paadje waar je moet inslaan, staan geen enkele pijl. Na nog maar eens een rechtsomkeer doken we het pad in naar de parking van Sombrio Beach.

De parking stond tsjokvol, mooie voorbode voor de rust die we zouden aantreffen op het strand zelf. We legden ons neer bij het onvermijdelijke en laadden onze rugzakken met kampeermateriaal en eten. Op het strand zelf was het, zoals verwacht, een drukte van belang en wij sjokten linksaf, op zoek naar een min of meer vlak plekje op dit keienstrand. Tot mijn opperste verbazing lukte het ons om een ideaal plekje te bemachtigen. Vlak stukje voor de tent, enkele boomstammen in een driehoek die beschutting vormden voor onze ‘keuken’ en een boom om ons eten op te takelen. Snel gooiden we onze tent neer om ons territorium af te bakenen.

Er kwam nog een tweede transport aan te pas tot we alle spullen beneden hadden die we nodig hadden voor avondeten, nacht en ontbijt.

Toen was het tijd voor het eerste pintje en om eens neer te zitten en rond te kijken waar we beland waren. Schitterend zicht op zee, een tentje links op 20m, een ander tentje rechts op 20m. Maar verderop leken de tenten wel dichter bij mekaar te staan. Al bij al leek het mee te vallen.

Lekker koken

En een flesje wijn erbij

Tijdens het koken stelden we vast dat we niets vergeten waren in de auto. En bovendien lukte het weer om een lekkere combinatie bijeen te koken. Nog een slok wijn erbij en we zagen het leven weer min of meer zitten.

Onze buren waren wel een constante bron van ergernis. Links en rechts stond er een iPhone snerpend een poging te doen om wat muziek uit te braken. Links was het ergst, want het klonk allemaal als religieuze muzak. Een beetje zoals Ellie en Rikkert uit onze jonge tijd, maar dan opgesmukt met want plastieken synthklankjes. Dat koppel was trouwens heel de tijd ultraluid tegen mekaar smalltalk aan het bedrijven zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Een kwartier geleuter over die ene keer dat hij de nagel van zijn rechterpink gebroken had, bijvoorbeeld. En zo ging dat de hele avond door. Bijna woord voor woord konden we horen hoe die twee elkaar amper leken te kennen en we hadden de stellige indruk dat ze daar op weekend waren in het kader van een soort voorhuwelijks ritueel van hun parochie.

Genieten van overweldigende omgeving

Eens de zon onder was, werd het frisjes

Cruiseschepen op weg naar Alaska

Om 23:00 zaten wij al lang in bed, maar die twee bleven maar doorgaan. Als de seks even luid zal zijn, gaan we er toch nog iets van plezier aan beleven, maakte ik me de bedenking. Niet dus. Geheel conform de opdracht van hun dominee hielden ze het heel zedig en/of stil.

One life … Live it