In 2014 hebben we gekozen voor een kortere vakantie in Marokko. We reisden met een huurwagen vanuit Fes, gingen nabij Merzouga kamperen in de woestijn en reden toen rustig richting kust. Vanuit Marrakech vlogen we terug naar huis na een rit van 2295km. De eerste tien dagen van de reis waren volstrekt verrassend. We genoten lees verder…
Ondanks de plechtige afspraak om vroeg op te staan, lukte het ons niet om vandaag op een treffelijk uur uit bed te geraken. En dus restte er vier uur om onze spullen bijeen te rapen. Onze beproefde checklist bewees zijn dienst en het lukte ons om met een redelijk complete set bagage te vertrekken richting lees verder…
Zoals verhoopt –met Android weet je immers nooit– liep de wekker af om 06:30. Douche, aankleden en … wachten. Want ons ontbijt was er nog niet. En wachten. En dan eens kijken op mijn uurwerk. Blijkt dat die verdomde Android-intelligentie automatisch de verkeerde tijdzone gekozen heeft en ons een uur te vroeg uit bed gezet lees verder…
Voor vandaag hadden we Een Plan. Eerst in Midelt een lokale simkaart gaan kopen met 3G erop, geld wisselen, appels en water inslaan en dan richting Erfoud. Dat het gisteren Suikerfeest was, was duidelijk. Dat het vandaag kroningsfeest was, wisten we tot deze morgen nog niet. “Maar de meeste winkels zijn open,” zo verzekerde men lees verder…
Vandaag hadden we een relatief kort ritje voor de boeg, richting Merzouga. Dus namen we de tijd om in Erfoud een lokaal simkaartje te kopen om niet langer afhankelijk te zijn van de ellendig slechte internetverbindingen in de hotels. In de officiële agence van Maroc Telecom geraakten we aan een simkaart; we moesten ze laten lees verder…
Rond 8u30 waren we terug in Dunes d’Or, meer dood dan levend en allemaal zeer humeurig door gebrek aan slaap en het matige ontbijt. Deze morgen hadden Maarten en ik de rit gedaan met de dromedarissen. Dat gaf de dames de kans om gauw een douche te nemen terwijl wij nog onderweg waren. Dat bleek lees verder…
Vandaag was het onze eerste niet-rijden dag. We hadden een gids besteld voor een wandeling van een uur of twee, hadden ontbijt voorzien rond 9u. Toen we aan het ontbijt kwamen, kregen we te horen dat we een uur te laat waren. Tijdens de ramadan werd de klok een uur teruggedraaid en vannacht is die lees verder…
Vandaag moesten we een 200km rijden, naar Aït Ben Hadou. Voor ons een tussenstop richting westen. Maar volgens de boekjes niet oninteressant wegens de nabijgelegen filmstudio van Ouazarzate (spreek uit “wazazat”). Het ontbijt in de Auberge was weer voortreffelijk, de bediening en sfeer om in te kaderen. Bij het wegrijden hielden we even halt aan lees verder…
Vandaag hadden we volgens ons roadbook een lange rit voor de boeg van 475km. Onze GPS vond een route van 350km, de keuze was dus snel gemaakt. We kregen het slechtste ontbijt totnogtoe: droog brood, pannekoeken waarmee je een moord kan plegen, koffie met het uitzicht van afwaswater, brokken in de melk. Zoals we intussen lees verder…
Gisterenavond hadden we –ruim op tijd, inderdaad– zitten kijken wat we vandaag zouden doen. Het idee was om naar Tagdicht te gaan, maar dat was een klim van 600m. Leek toen nog haalbaar, maar deze morgen dacht ik er toch anders over. Liesbeth was resoluut: jullie kunnen dat niet. Waarom doe je geen vlakke wandeling lees verder…
Vandaag was het plan om naar Aït Mansour te gaan, een vallei en oase op zowat 30km van ons hotel. Daarna zouden we terugkeren, luieren en tegen de avond terugrijden naar Tafraoute om te eten. De rit naar Aït Mansour was vrij spectaculair omdat we flink moesten klimmen om over de bergen te geraken. Aït lees verder…
Vandaag hebben we een lange rit gedaan. Vanuit Tafraoute naar hier deden we er net geen 6 uur over. Tot in Agadir ging het gezapig over kleine baantjes. Eenmaal we Agadir voorbij waren, veranderde dit helemaal. De bijna spreekwoordelijke rust waarmee de modale Marokkaan rondrijdt, was helemaal verdwenen. Van zodra we minder dan 20km/u te lees verder…
Hoewel we al bijna twee weken op reis zijn in een moslimland, hebben we van de gezangen van de imams nog niet veel last gehad. Veel minder, in elk geval, dan jaren geleden in Indonesië. Vannacht is dat hier eventjes drastisch veranderd. Ergens in het holst van de nacht begon de imam eraan in de lees verder…
Nog ruim 24 uur en we kunnen hier weg. Dat was de eerste gedachte die in me opkwam toen ik wakker werd. En onmiddellijk daarna de vaststelling dat we deze keer niet in het holst van de nacht gewekt waren door de moskee. Anita ging even controleren of Maarten en Annelies opgestaan waren, want zij zouden lees verder…
Om 10 na 5 was het deze morgen gedaan met slapen. De imam begon aan zijn gezangen. Twintig minuten volstonden ruimschoots om ons grondig wakker te maken. Langzaam inpakken, langzaam ontbijten en we konden op weg. Oeps, waar is het papiertje van de betaalparking? We keerden midden op het grote plein onze bagage binnenstebuiten, maar lees verder…
