Alles over de reis in Costa Rica

Costa Rica

Omdat het té logisch leek om weer naar Afrika te reizen, hebben we deze keer iets westelijker gekeken. Het eerste idee was Argentinië, maar in augustus kan het tegenvallen om in Patagonië rond te trekken. Uiteindelijk viel de keuze op Costa Rica. Het werd ons eerste contact met Midden-Amerika. En dat was niet het enige lees verder…

Uncle Sam kijkt mee naar uw bankrekening.

Drie uur voor vertrek moesten we in Zaventem zijn, ten laatste 6u45 dus. De enige trein die hiervoor haalbaar leek, was die van 4u25. We konden er ook een later nemen, maar dan moesten we overstappen in Brussel. In dat scenario hadden we slechts 6 minuten om met 90kg bagage en Marjolein van spoor twee lees verder…

Waarom Frank De Boosere wellicht niet deugt als receptionist

Deze nacht werden we regelmatig gewekt door de toeter van de trein die dwars door de stad rijdt. Maar in stukken en brokken sprokkelden we voldoende slaap bijeen om vandaag enigszins levend de jetlag onder ogen te komen. Om 9u werden we opgehaald voor een briefing bij Ecole Travel, die de meeste van onze reservaties lees verder…

DEET smeren tot je vingers ervan gloeien

Deze morgen moesten we vroeg uit bed, want om 6u30 zouden we opgepikt worden om naar Tortuguero te rijden.De jetlag hielp méér dan een handje; we waren allemaal wakker om 4u. Toen we om halfzes zaten te ontbijten, waren we nog alleen in de ontbijtkamer, maar langzaam liep het zaaltje vol. Allemaal Nederlanders, op weg lees verder…

Eco-beats?

De wekker liep deze morgen af om 5u. We hadden een heel rustgevende nacht met heel veel lawaai van duizenden beesten in “ons” regenwoud. Rond drie uur werd dit vervangen door het gekletter van de gietende regen op ons dak. Er is vannacht weer een hele vracht uitgevallen. Toen ik buiten kwam, regende het nog lees verder…

Ollandeurs

Anita en Annelies vertrokken om 7u richting canopy tour en lieten ons achter om de valiezen te pakken. Een uurtje later waren ze terug, zo fier als een gieter. Zij hadden de tarzan-swing mogen doen, wij gisteren niet. Intussen liep het zweet in beken van mijn lijf naar beneden. De minste inspanning die je doet lees verder…

Huisje “sleutel op de deur”

Tot mijn stomme verbazing schoot ik deze morgen pas om 5u voor het eerst wakker. En ik was niet gesmolten. Ik ging naar buiten om de ochtendkoelte te vinden en kwam van een kale reis terug. Mensen, mensen, wanneer gaat het wennen om continu in klamme kleren en stinkende t-shirt rond te lopen? Ik ging lees verder…

Zweet u een been uit

Gisteren hadden we op de valreep nog twee activiteiten kunnen boeken voor vandaag. Anita en Marjolein zouden een rustige boottrip maken in de Caño Negra. Ik zou met Maarten en Annelies stappen naar de Cerro Chato, een wandeling van zowat 5u. De klim (400m) was weliswaar korter dan mijn bijna-dood-ervaring op Mount Mulange (Malawi), maar lees verder…

Helpdesk voor verdwaalde GPS-toeristen

Deze morgen zijn we gauw nog enkele geocaches gaan zoeken. En bij toeval hadden we een onbelemmerd zicht op de top van de Arenal. Klik-klik-klik deed het fototoestel. De dag kon niet meer stuk, want we vonden twee caches in de lava-stroom van de gigantische uitbarsting van 1992. Dan snel terug naar het hotel, valiezen lees verder…

Wie hangt hier de aap uit?

Deze morgen waren we wakker om 5u. Onze buren waren aan het inpakken en in de keuken begon men aan de voorbereiding van het ontbijt. Elke stap, elke WC die doorgetrokken wordt, iedereen in huis die een douche neemt: wij hoorden alles. Vandaag was er voor ons een wandeling gepland in de omgeving van Monteverde. lees verder…

Extra glaasje water niet inbegrepen in de prijs

Annelies is blijven zagen tot ze haar zin kreeg. Na 10 dagen reizen was het eindelijk zo ver: ze mocht gaan paardrijden. Om 7u30 stapte ze in haar dooie eentje de bus op, richting avonturenpark. Om 10u30 werden wij (familie van Jens, Maarten en ik) opgepikt voor een uurtje quad-rijden. Bij het avonturenpark zagen we lees verder…

Blijf hier alstublieft weg.

Voor vandaag stond er niet veel op de agenda. Korte wandeling in het nationaal park en luieren. Bij het ontbijt werden we meteen terug geconfronteerd met de financiën: continental breakfast (fruit, koffie, toast, confituur, smeerkaas) is inbegrepen in het verbijf. Roereitje kost $2, pannekoeken $4. Bij de kassa van het nationaal park ergerden we ons lees verder…

Gedonder in het zwembad

5u30 was het toen Cookie, de huispapegaai van Casa Aroma de Campo, zijn eerste wake-up schreeuw lanceerde. Gelukkig hield hij verder zijn manieren en vielen we prompt weer in slaap. We hebben de routine voor inpakken al goed in de vingers. Amper een half uur na het ontbijt waren we klaar om te vertrekken. Dat lees verder…

Niksen aan zee

Onze eerste dag aan zee stond in het teken van het totale nietsdoen. De dag begon nochtans met een verrassing: Jens en zijn familie stonden plots voor ons hotel. Maarten en Annelies waren zeer blij dat ze in zee minder saai gezelschap zouden hebben dan ma&pa. Terwijl Maarten en Annelies hun eerste kunstjes probeerden te lees verder…

Kreeft

Ik denk dat ik gisteren alles bijeen misschien een half uur zonder t-shirt rondgelopen heb. De zonnecrème kon niet verhinderen dat ik grondig verbrand geraakte. Tegen ’s avonds was ik zo rood als een kreeft en vannacht kon ik niet op mijn rug liggen. Anita heeft vandaag een nieuwe tube aftersun met Aloë Vera op lees verder…

Alleen Belgen zijn te dom om dit hotel te vinden

Vijf uur rijtijd, zei ons roadbook. 300km, berekende de GPS. De route liep voornamelijk over hoofdwegen; dat zou dus een makkie worden. ’s Morgens gingen Annelies en Maarten nog twee uurtjes surfen terwijl Anita en ik de valiezen inpakten. Rond de middag waren we weg. Op aangeven van Roel en Myriam stopten we bij La lees verder…

Bezigheidstherapie in Manuel Antonio

Deze morgen waren we wakker om 5u10. De rotkeffer van het hotel had een of andere vijand gespot en moest hier luidrichtig melding van maken. Daarna hebben Anita en ik mekaar om beurt wakker gemaakt door eventjes te bewegen op het moment dat de ander ingedommeld was. We verwensten hartsgrondig het rot krakend stuk antiek lees verder…

De ene playa is de andere niet

Het intussen beruchte roadbook voorspelde 2 uur voor de rit richting Playa Tortuga. De route was nochtans heel simpel: rijd naar Quepos, neem de 34 zuidwaarts en stop na 70km. In iets meer dan een uur waren we er. We belandden in Villas Gaia, een hotel met een tiental huisjes vlak langs de grote weg. lees verder…

De langste nacht

Iedereen die ooit met een vrachtwagen meegereden heeft, kent het unieke geluid van de “frein moteur”. In onze contreien valt dat niet zo enorm meer op, maar als je uitlaten hebt zonder noemenswaardige knaldempers (de fameuze Amerikaanse truck met grote neus en twee schoorstenen achter het appartement achter de stuurcabine), kan dat een hels lawaai lees verder…

Lang leve het weekendverkeer

Dank zij het weekendverkeer –meer bepaald het gebrek eraan– hadden we een behoorlijke nachtrust. Geen enkele vrachtwagen maakte ons vannacht wakker. De wekker om 6u30 deed meer pijn, maar we moesten op tijd zijn voor een ochtendwandeling in de buurt van het hotel. Onze gids was de tuinman van het hotel. Het was een vriendelijke, lees verder…

De cirkel is rond

Annelies en Anita hadden een tocht met paard geboekt en zouden om 8u aan het hotel afgehaald worden. Later bleek dat het een misverstand was en dat ze ergens aan de andere kant van Ojochal moesten zijn. Wij dus op weg, zonder kaart en zonder GPS. Lekker old school moesten we een paar keer de lees verder…

Air Murphy

De wekker liep af om halfdrie, want om halfvier zouden we door de luchthavenbus opgehaald worden . De bus was netjes op tijd, inchecken en formaliteiten verliepen verrassend vlot. We waren twee uur te vroeg aan de gate. Stipt op tijd konden we aan boord. ’t Zag er goed uit. Even later bleek er een lees verder…