In augustus 2004 trokken wij met ons gezin door Java en Bali. Naar goede gewoonte gingen we daarbij behoorlijk ongeorganiseerd te werk, wat uiteraard de nodige verrassingen opleverde. Deze reis was helemaal anders dan onze trektocht in zuidelijk Afrika, in 2002. Deze keer hadden we geen huurwagen en kampeerden we niet. Over de basiszaken moesten lees verder…
De vlucht naar Jakarta verliep onverhoopt vlot. Geen enkel probleem bij het inchecken, geen discussie over het feit dat weals gezin samen wilden zitten. In Jakarta geraakten we zonder de minste zorg door immigrasie en customs. De chauffeur van het reisbureau was zelfs present. Vanavond waren de kindjes ontgoocheld dat we geen frietjes gingen eten. lees verder…
Deze morgen schrokken we ons bijna een ongeluk. We telefoneerden naar de kamer van de kindjes en er nam niemand op. Gelukkig liep er iemand van housekeeping in de gang die bereid was om de deur te openen. Bleek dat iedereen gewoon los door het lawaai van de telefoon heen geslapen was. Dit word duidelijk lees verder…
Onze ochtend begon met twee verrassingen. De eerste: de wekker om 6u15. Dat vonden we nodig om tijdig klaar te zijn voor onze chauffeur. Tweede verrassing: de chauffeur zelf. Er was wellicht een Aziatisch mirakel voor nodig om die man bijna drie kwartier voor tijd aan ons hotel te krijgen. Met de hoogste voorspoed ging lees verder…
Deze nacht is geëindigd rond drie uur. Blijkbaar moesten er een aantal mensen heel vroeg weg en die werden door de receptie opgebeld. Als er in één van de kamers telefoon is, is dat doorheen heel het hotel te horen. De centrale eetruimte –zeg gerust “refter”– werkt als een perfecte klankkast voor versterking van om lees verder…
Vorige nacht eindigde redelijk vroeg; deze nacht eindigde ontieglijk vroeg: om 0u15. Marjolein had besloten dat ze niet zou slapen en dat hebben we geweten. Om een heel lang frustrerend verhaal kort te maken: Maarten en Annelies hebben vijf uur geslapen, Mama een tweetal uur, papa 20 minuten. Qua zombie-gehalte was het deze morgen dus lees verder…
Vannacht záááááálig geslapen in een sjiek hotel. De Jogja Village Inn. Toen we de voorgevel voor de eerste keer zagen, konden we niet vermoeden welk paradijsje daarachter schuilging. Een klein hotelletje (dertigtal kamers) met de klasse van de beste hotels waar ik ooit geslapen heb, alleen véél beter. Het geheel is opgebouwd in aparte huizen lees verder…
Deze morgen heb ik mijn beetje Azië-ervaring integraal van stal moeten halen. We moesten onze vliegtuigtickets boeken om eind deze maand terug te keren vanuit Bali. De man aan het loket sprak amper Engels en begreep hoegenaamd niet wat we van plan waren. Zelfs Anita kreeg het ervan op haar heupen, maar met een onwaarschijnlijk lees verder…
In de namiddag kropen Annelies, Maarten en ik achter op een brommer en reden mee richting kust. Daar zouden we genieten van een Sunset cocktail. De rit zelve was ook een belevenis omdat je met je neus vlak op talloze details van het leven hier zit. Wat en wie mensen hier op de bromfiets meenemen, lees verder…
Vandaag een superdag, zonder meer. Het begon allesbehalve super toen de wekker om 4 uur afliep. Zonder douche duwden we onszelf en de kinderen gauw in de kleren, haalden opgeladen accu’s uit de lader en waren weg. Op naar Borobudur, alweer naar een tempel. Het ding is wel een van de zeven wereldwonderen, wij waren lees verder…
Na onze terugkeer in Jogja hadden we nog net tijd om een ontbijt te nemen in de Viavia, rap een plons te gaan doen in het hotelzwembad. Dan waren we weer op weg, met Ujik als gids op weg naar de Ciremai grotten, waar we een wandeling zouden doen in een ondergrondse rivier. De site lees verder…
Ook deze morgen kende de wekker weinig genade, want om 8u30 zouden we vertrekken voor een Village trip met Viavia. Anita en ik gingen met de fiets, de kindjes in een koets. Onderweg werden we zonder uitzondering enthousiast begroet door jong en oud. Bij momenten voelde ik me wel een beetje voyeur, maar de boeren lees verder…
We passeerden in een kleine dorpsschool, waar Annelies en Maarten zich in het Indonesisch mochten voorstellen aan de 18 leerlingen van het vierde leerjaar. Om een lang verhaal kort te maken: we denken dat we het leven zagen zoals het is in Indonesië. Hier leven verschrikkelijk veel eenvoudige mensen die heel weinig, maar zeer fundamentele lees verder…
De rit duurde uiteindelijk 11 uur. We hoorden achteraf van andere mensen dat dit een puike prestatie was; anderen hebben er door fouten van chauffeurs en gidsen 17 uur over gedaan. We stapten uit op 2000 meter hoogte en werden overvallen door de koude op deze hoogte. Het was dus wel degelijk een goed idee lees verder…
Ook vannacht werd ons geen deftige nachtrust gegund. Ergens in de buurt was er een party bezig, die ons tot een eind na middernacht wakker hield. En om vier uur was er het vroeggebed vanop de vlakbijgelegen moskee, en dat was het dan maar weer. We hebben wel záááááááálig ontbeten met fruitsap-zonder-suiker-noch-water, lekkere koffie en lees verder…
Vanuit Sukamade reden we naar Ketapang, waar we de ferry zouden nemen naar Bali. De eerste drie uur zaten we in de taxi waarmee we al enkele keren over en weer gereden waren naar de Beach. We wisten dus ongeveer wat ons te wachten stond: heel de tijd zitten hotsebotsen. Eerst deden we nog eens lees verder…
Eén van de verplichte nummers tijdens een verblijf in Lovina is het dolfijnen-kijken-bij-zonsopgang. Het is eigenlijk wel een plezante belevenis, die soms –in één op 350 gevallen– ook leuke foto’s oplevert. De dolfijnen vonden het in elk geval dolle pret om de inzittenden van 25 bootjes heel de tijd voor de gek te houden. Telkens lees verder…
Ons tweede hotel in Lovina Beach is niet te versmaden. Huisje met zicht op zee, vanuit de tuin rechtstreeks op het strand. Maar toch, zomaar nietsdoen, dat is niet echt iets voor ons. Dus huurden we ons vandaag een chauffeur (20Eur) en deden de “Lovina Tour”. De eerste halte was de waterval van Gitgit. Balinezen lees verder…
De rit van vandaag begon met weer eens een colère. Men had het idee opgevat om ons, inclusief bagage, in een Toyota Kijang te wringen. Voor een ritje van 10 minuten wil dit nog lukken; voor een rit van –geschat– 5 uur zagen wij dit niet zitten. Dus eisten we een andere auto op, wat lees verder…
