Tot mijn stomme verbazing schoot ik deze morgen pas om 5u voor het eerst wakker. En ik was niet gesmolten. Ik ging naar buiten om de ochtendkoelte te vinden en kwam van een kale reis terug. Mensen, mensen, wanneer gaat het wennen om continu in klamme kleren en stinkende t-shirt rond te lopen?
Ik ging terug naar binnen en probeerde een douche te nemen. Het was een electrische douchekop: zo zelfmoordding met een boiler erin. Ook in Afrika heb ik dat een paar keer gezien en telkens kreeg ik kippevel van de gruwelijk onveilige manier waarom die ondingen aangesloten zijn. Ook hier was het niet anders. Het oorspronkelijke kabeltje was wat te kort, dus gauw een “suikertje” ertussen en de zooi ingepakt met tape. Wetende dat het concept “verliesstroomschakelaar” hier niet bestaat, valt niet te becijferen hoeveel electrocuties deze spullen al veroorzaakt hebben.
Los daarvan: ik zette de kraan open en kreeg alleen koud water. Het werd dus een korte douche. Ik was nog niet helemaal afgedroog en ik baadde alweer in mijn eigen zweet.
Deze voormiddag stond een rafting op het programma. We hadden bij het boeken de vraag gesteld of het een probleem zou zijn dat er een gehandicapte mee ging. Nooit antwoord gekregen, maar er waren wel vijf mensen geboekt. We hadden wel vooraf beslist dat Annelies bij Marjolein zou blijven. De dame van Sarapiqui Adventures was een ongelooflijke schat. Toen we haar uitlegden dat er slechts drie ipv vijf mensen zouden raften, bood ze aan dat we Marjolein toch zouden meenemen en dat de gids zou beslissen of ze mee het water op mocht. Indien niet, zouden ze Marjolein gratis terugbrengen naar het hotel.
De gids twijfelde niet en dus gingen we met z’n vijven het water op. Het werd een onvergetelijke ervaring. Het was geen erg moeilijk parcours en we genoten enorm. Fijn-fijn-fijn. Bedankt, César!
Deze namiddag zijn we naar La Fortuna nabij Arenal gereden. De GPS vond 60 Fortuna’s en twee Arenals. Dus kwam er een papieren landkaart aan te pas om uit te vogelen waar we naartoe moesten.
We hadden een boeking voor de Villas Eco Arenal en hoopten stil dat het minder eco zou zijn dan ons vorig hotel. Het hotel in kwestie bleek een verzameling vrij moderne huisjes te zijn, een kilometer of 2 buiten het dorp. Wij kregen drie kamers in de grootste chalet. Grote opluchting; er is hier airco. En een terras aan elke kamer. Vooral het uitzicht bij Maarten is schitterend. Dus beslisten we om te gaan aperitieven op zijn terras. Om te vermijden dat er muggen naar binnen zouden vliegen, trok Anita de deur goed dicht. En stelde dan vast dat je de sleutel nodig had om terug binnen te geraken. Zij en Annelies kwamen niet meer bij van het lachen. Maarten en ik zochten manieren om beneden te geraken.
Gelukkig kwam de baas van het hotel toevallig langs en hij is ons komen verlossen. Uit zijn body language was duidelijk dat wij niet de eersten waren die op dit foutje in zijn design gebotst zijn. Voor de rest is het hier een heerlijk rustige plek, heel erg nette kamers in een zeer recent gebouw. Het is een mooie upgrade na vorige nacht.
Vanavond hebben we nog eens een poging gedaan om geocaches te vinden. Helaas liep het twee keer af op een sisser.
Ons diner in “Rancho Perla” bestond uit reusachtige porties. Het was niet de verfijnde topkeuken, maar gezonde kost.