Annelies en Anita hadden een tocht met paard geboekt en zouden om 8u aan het hotel afgehaald worden. Later bleek dat het een misverstand was en dat ze ergens aan de andere kant van Ojochal moesten zijn. Wij dus op weg, zonder kaart en zonder GPS. Lekker old school moesten we een paar keer de weg vragen en uiteindelijk belandden we toch bij Lalo’s, waar de anderen al bijna een uur stonden te wachten.
Terwijl de dames op wandel waren, hebben Maarten en ik de valiezen gepakt. Marjolein ging heel drastisch door op haar protesttoer die al een paar dagen bezig is. Op zeker ogenblik lag ze plat op haar buik onder een boom. Ze bewoog pas toen we haar straal negeerden.
Annelies en Anita waren uiterst enthousiast over de paardenwandeling naar de waterval. Annelies vond het bijzonder leuk dat het paard van Anita alles imiteerde wat het hare deed. Op zeker ogenblik plaatste Annelies een forse versnelling en Anita kon niet anders dan vaststellen dat haar eigen paard dapper meedeed … en won.
Daarna begonnen we aan de 200km naar San Jose. Drie uur, dat was de voorspelling van Google Maps en van de GPS. We klokten af op iets minder dan 4 uur. Onderweg regende het en dat is blijkbaar hét signaal voor de Tico’s om de snelheid op de autosnelweg te laten dalen naar 30km/u. We maakten ons niet populair toen we het ene konvooi na het andere inhaalden, maar dat was de enige manier om nog op een deftig uur in San Jose te geraken.
Vanavond zijn we gaan eten in El Patio. Deze keer met alles erop en eraan: cocktail, voorgerecht, dessert en voldoende wijn achteraf. En met de beste moederdagwensen vanwege de dienster die ons drie weken geleden al bediend had. De pseudo-legale taxichauffeur was zéér verrast toen ik mijn GPS bovenhaalde om te zien of hij een realistisch traject volgde richting hotel. In plaats van rondjes te rijden, leverde hij ons netjes en bijna-optimaal af aan het hotel. 1000 Colones was de fee, wellicht een fractie van wat hij hoopte te verdienen.
En zo zijn we weer aanbeland in het horige hotelletje waar alles een paar weken geleden begon. Ook deze keer probeerde men ons in twee kamers te proppen, ook al waren er drie betaald. Dat maneuver lukte uiteraard niet.
Vanavond kreeg ik vijf koele pinten in ruil voor zeven blikken die al twee dagen hadden liggen chambreren in onze koffer. Proost!