Extra glaasje water niet inbegrepen in de prijs

Annelies is blijven zagen tot ze haar zin kreeg. Na 10 dagen reizen was het eindelijk zo ver: ze mocht gaan paardrijden. Om 7u30 stapte ze in haar dooie eentje de bus op, richting avonturenpark.

Om 10u30 werden wij (familie van Jens, Maarten en ik) opgepikt voor een uurtje quad-rijden. Bij het avonturenpark zagen we Annelies, die net van haar paard gestapt was. En natuurlijk was het fan-tas-tisch geweest. Ze reed beter paard dan de anderen uit de groep en had op het einde in galop de vedette uitgehangen.

Even later stapten wij ook op ons paard. 250cc, zes versnellingen. In het begin was het even stuntelen, maar na een half uurtje vrij oefenen ging het al verbazend goed vooruit. En plezant was het wel. Jens ging overkop, Maarten knalde tegen een boom. Maar dat kon de pret niet bederven, want even later daagden ze mekaar uit om de mooiste pirouette te maken. Eenmaal we onze machines onder controle leken te hebben, gingen we het bos in voor een tochtje over moeilijker terrein. Voor ons mocht het gerust een beetje moeilijker, maar het was best amusant.

De tocht richting Rincon de la Vieja was gisterenavond al begonnen. We lazen de wegbeschrijving die we meegekregen hadden en probeerden die te correleren met de GPS-kaarten. Wat totaal niet lukte. Anderhalf uur later is het ons gelukt om op de GPS ongeveer te markeren waar het vermoedelijk was. De plek was niet bekend op Google Maps, noch bij Microsoft Maps. De papier wegenkaart kwam niet overeen met de GPS-kaarten. En het kaartje op de website van de B&B was al helemaal onbruikbaar. Super-frustrerend. Waarom is het toch zo moeilijk om een bruikbare wegbeschrijving te maken? Waarom zet een moderne B&B zijn GPS coördinaten niet op de website?

De eerste 10-15km ging over heel slechte wegen met grote losliggende stenen, die soms met een keiharde knal tegen de bovenplaat vlogen. Nadien ging het stilaan beter en na anderhalf uur stonden we aan de Pan American highway. Deze simpele tweevaksbaan moesten we ongeveer 75km lang volgen en dan kon het voorwerp van onze twijfel van gisteren beginnen. Hoe geraakten we op de juiste track? En waar moesten we linksaf? Van andere reizigers moesten we bij het tweede houten huis linksaf, niet het eerste.

Groot was de opluchting toen we pijlen zagen naar Casa Aroma De Campo. De oprit is enkel met een 4×4 te trotseren, maar eenmaal boven, belandden we in een oase van rust. De Casa is een kleinschalige B&B met slechts 6 kamers met prachtige tuin errond. Het onthaal was hartelijk, rustig, warm. We schrokken wel meteen van de woekerprijzen van de koele dranken die we desgewenst uit de koelkast mochten nemen. Gelukkig mochten we onze eigen drank ook in de koelkast leggen.

We kregen ook de menu voor ’s avonds voorgelezen. Als we wilden, konden we nog mee aanschuiven voor de luttele som van $19. Kindermenu is halve portie aan halve prijs. We zouden allemaal samen eten aan de grote tafel. Goed plan, want op die manier kunnen we mekaar allemaal wat beter leren kennen. Het eten was behoorlijk flauw: bodempje soep, een hoofdschotel met niet-te-vreten stuk vlees en pudding als dessert. Er stronden twee flessen water op tafel en toen die leeg waren, werden we doorverwezen naar de koelkast, waar we ons verder konden bedienen à rato van $2 per halve liter. Het enthousiasme van de eerste uren van ons verblijf was meteen getemperd.

Van de andere reizigers hoorden we wel dat de buurt hier nogal sterk gefocusd is op geldgewin: 700 Colones per persoon om voorbij de eerste slagboom te geraken, $10 om het nationaal park in te gaan, $5 om naar een waterval te gaan kijken.

We hadden nog een paar flessen wijn mee van onderweg, dronken meer dan gezond was en gingen heel goed gemutst slapen.

Geef een reactie