5u30 was het toen Cookie, de huispapegaai van Casa Aroma de Campo, zijn eerste wake-up schreeuw lanceerde. Gelukkig hield hij verder zijn manieren en vielen we prompt weer in slaap.
We hebben de routine voor inpakken al goed in de vingers. Amper een half uur na het ontbijt waren we klaar om te vertrekken. Dat was goed, want volgens het roadbook hadden we 4u nodig om de 120km richting Samara te overbruggen. Na ongeveer 1u45 stonden we bij Villas Pepitas in Samara.
Toen volgde een minder prettige verrassing: mijn iPad was blijven liggen in de Casa. Er zat dus niets anders op dan nog een keertje over en weer te rijden. Gelukkig wisten we waar de twee niet-zo-vliegende politiecontroles stonden en konden we de rest van de tijd redelijk creatief omspringen met de snelheidsbeperkingen. Dat had ons meteen de integratieprijs in Costa Rica kunnen opleveren.
Onze appartementen beschikken over een redelijk volledig ingerichte keuken. Het is dus logisch dat we van de gelegenheid zouden profiteren om spaghetti à la Hans te maken: een sausje gebrouwen met lokaal gesprokkelde ingrediënten. Anita moest twee keer naar het lokale supermarktje voor we alles in huis hadden om een min of meer eetbaar sausje te maken. De combinatie lukte wonderwel en er werd gesmuld dat het een lieve lust was.
Terwijl we zaten te eten, zagen we rondom ons overal bliksemschichten. Even later begon het lichtjes te regenen. Maarten en Annelies boden aan om de afwas te doen. Wie waren wij om zo een aanbod te weigeren? Of was de realiteit toch lichtjes anders? In elk geval, Anita en ik hebben de afwas niet gedaan.
Na de afwas gingen we in het zwembad. Heerlijk: warm water in het bad, iets minder warme regen uit de lucht. Enkele minuten later begon het keihard te regenen en werden bliksems steeds indrukwekkender. Het was eigenlijk niet meer plezant. Eerst vluchtte Annelies het water uit. Even later zagen Maarten en ik het ook niet meer zitten. De regen viel bij bakken uit de lucht. Op het tuinpad stond enkele centimeter water. We moesten schreeuwen om mekaar te horen boven het gedonder.
We dachten niet dat het mogelijk was, maar van op ons terras zagen we hoe de regen nog een extra versnelling hoger schakelde en de donderslagen er nog een pak decibels bij deden. Het weggetje richting strand, aan de overkant van ons appartement, werd herschapen in een kolkende rivier en de bliksems zorgden bijna constant voor verlichting. Donder kwam uit alle richtingen aangerold.
De electriciteit was al enkele keren gedurende enkele seconden uitgevallen, maar plots was het helemaal gedaan. De eigenaar kwam ons kaarsen brengen. Buiten waaiden ze uit, dus moesten we ze binnen houden.
Na een uur leek het ergste voorbij, maar net toen de kinderen gingen slapen, kwam er nog een tweede onweer over. Het was minder erg dan het eerste, maar we zagen ongelooflijk spectaculaire bliksems.
Rond 21u30 was het ergste voorbij. Een half uur later was er terug electriciteit, kon de airco aan en konden we gaan slapen.