Holyhead Ferry Terminal
Voor de tweede keer deze reis hadden we de wekker gezet. Dat heet dan vakantie. Dom genoeg had ik mijn “week” wekker gewoon aangezet, maar pas een eind later dan voorzien ontdekte ik dat het zaterdag was. Goed teken: ik was al vergeten welke weekdag het was.
We zeulden onze bagage weer langs de talloze gangetjes en krakende trappen naar beneden en genoten van een stevig ontbijt. Ook Wouter, Marjolein en Annelies waren wakker geraakt, al zag Annelies er serieus verfrommeld uit. Marjolein had de tent weer danig overeind gezet vannacht.
Aan dek van de ferry stond een harde wind
Anderhalf uur stonden we aan te schuiven bij de terminal van Irish ferries. Die mensen moeten eens op cursus gaan bij BC Ferries in Canada. Hier duurt alles gewoonweg 10 keer langer dan ginderachter. Maar goed, we zijn niet verdronken en naar Euopese gewoonte is dat al ruim voldoende.
Wouter en Annelies op de ferry naar Ierland
Nog eens een dikke anderhalf uur stonden we in Bellanaleck, door ons vlot aangeleerd als “Bella-na-lek”. Hoe Bella eruit ziet voor/tijdens de lek, moeten we nog eens bestuderen. Soit, er werd ons met minimale uitleg een boot van 13 ton in de handen geduwd en we konden beschikken.
De marina van Bellanaleck
Al gauw bleek dat bootje varen op een kronkelende rivier niet evident was. Na iets meer dan een uur had ik er meer dan genoeg van en ik besloot dat we zouden aanmeren bij Ardhowen. De jetty was daar al redelijk bevolkt, dus moesten we onze boot achter een hoekje langs een piertje proberen te mikken. Om een lang en lachwekkend verhaal kort te maken: bij de derde poging kwam ik weer eens véél te hard aangevlogen, maar dank zij spontane hulp van andere schippers en een beetje gekraak van onze boot kregen we het ding aangemeerd.
Het jonge volkje sprong op de fiets en ging winkelen, Anita en ik begonnen eten te koken en –vooral– grondig te aperitieven.
Ik heb al vaak véél lekkerder gekookt, maar gezien de omstandigheden vond iedereen het een bruikbare manier om wat caloriën binnen te krijgen.