Elk jaar raakt de gletsjer de landpunt en in de zomer trekt hij zich een beetje terug. Hier geen effect van global warming. 40 kilometer verderop blijkbaar wel.
Vandaag liep de wekker af om 6 uur. Om 7 uur zouden we opgepikt worden en richting Perito Moreno rijden. De Big Ice Trekking was het hoofddoel van vandaag. “Voor deze excursie is het van groot belang dat u in een goede fysieke conditie verkeerd en tussen de 18 en 50 jaar oud bent.” stond op alle papieren die we in aanloop naar de reis gekregen hadden. Dat zorgde voor de nodige onzekerheid, want zo schitterend is mijn conditie nu ook weer niet. Op de bus kregen we dan nog eens een formulier voorgeschoteld waarop we moesten bevestigen dat we in perfecte gezondheid verkeerden. Oei, oei, oei. Waaraan ben ik begonnen?
Fascinerend blauw in de ijsspleten.
Ongelooflijke muur van ijs.
Kort na 9u werden we gedropt aan het viewpoint. Een paar trappen naar beneden en daar stonden we dan: oog in oog met een van de meeste fantastische natuurfenomenen die ik ooit gezien heb. Met open mond heb ik daar de hele tijd staan kijken. En luisterden we naar het onheilspellende gekraak van het ijs dat voortdurend in beweging is. En verbaasd zijn over het felblauw in de spleten in het ijs. We hadden ontzettend veel geluk, want er was geen wolkje aan de hemel. Het ijs schitterde onder de felle zon.
Perito Moreno
Oversteek naar startpunt voor de Big Ice trekking. In de achtergrond de verbinding met de Zuid-Patagonische ijsvlakte.
Rond halfelf reden we dan naar richting boot, die ons naar de andere oever zou brengen. We waren met een 15tal mensen die de “big ice” zouden doen. Na korte briefing vertrokken we. We zouden een klein uurtje langs de gletsjer omhoog stappen. Dit stuk van de tocht viel alvast heel erg mee. Het was een erg bevreemdend contrast: rechts de gletsjer, links door-en-door dorre steenwoestijn. En brandende zon op de schedel.
Wandeling bergop langs de zijkant van de gletsjer.
We stegen stilaan boven de gletsjer en kregen zicht op die onmetelijke ijsmassa, die er 350 jaar over doet om af te dalen vanuit het ijsveld, zowat 25 kilometer verderop. We kregen een klimharnas aangemeten “voor als je in een spleet valt”. We pasten crampons en konden naar beneden, richting ijs.
Nog even en we zijn boven
De tocht doen we in het vlakkere “middenveld” van de gletsjer waar het voor amateurs haalbaar is.
Eventjes afdalen richting ijs.
Aanbinden van de crampons deden de gidsen voor ons.
Daar durf je zonder gids niet in.
De eerste stapjes op het ijs. Keihard is het. De punten van de crampons zakken er amper een centimeter in.
Op stap in een leegte die we niet kennen. Geen beest, of plant. Alleen lucht en ijs.
Smeltwater stort hier wel 50 meter naar beneden
Bij de moeilijker passages ging een gids eerst op verkenning
Smalle, metersdiepe spleet. Gevuld met kristalhelder water;
Alleen blije gezichten
Het terrein goed kunnen “lezen” is essentieel om hier voorbij te geraken.
Smeltwater vormt kleine riviertjes.
Niet te bevatten natuurspektakel.
Gidsen gaan voorop.
Best cool, hier.
Eenmaal op het ijs, werd ons groepje gesplitst in Spaanstaligen en de rest. De rest bleek slechts 6 man te zijn. Heerlijk. We kregen twee gidsen en konden op weg. We kregen een uiterst professionele veilgheidsbriefing en ook wat uitleg over “stappen met crampons”. Meest bruikbaar waren de tips over “hoe vermijden dat je je enkel ontwricht”.
Woorden schieten tekort om deze wandeling te beschrijven. Het is in een belevenis die met niets anders te vergelijken valt. Je loopt rond op een enorme pak ijs –tot 700 meter dik. Het is een andere wereld, met zijn eigen dynamiek. Je stapt over metersdiepe spleten van amper 30cm breed, maar gevuld met kristalhelder water. Je volgt een klein riviertje smeltwater dat dan plots met veel lawaai in een put van wel 50m naar beneden stort. Barsten in het ijs worden door de wind verder uitgediept en binnenin zie je het felste blauw dat er bestaat. Hallucinant.
Je spreekt ook over schaalgroottes die niet te snappen zijn. Ongeveer 40km verderop ligt de Stille Oceaan. Water verdampt, wordt tegen de Andes aan geblazen, condenseert en valt als sneeuw neer in het ijsveld. Er valt daar 9000mm neerslag per jaar, meer dan 10 keer zoveel als in België.
Crampons en harnas inleveren, even drinken en we zijn klaar voor het laatste stuk van de tocht.
Nog eens goed achterom kijken en dan verder naar beneden wandelen
Op weg naar beneden.
Je loopt te zweten en een paar meter verderop is er een niet te overziene hoop ijs.
Moe? Neen, hoor! Gewoon blij dat mijn knieën het gehouden hebben.
Idyllische plas aan de voet van de gletsjer.
Terug naar de boot
De zon begint te dalen achter de bergen.
Vooral achterom kijken.
De Perito Moreno
Red Label met Perito Moreno-ijs
Veel sneller dan we wilden was het tijd om terug te keren naar de zijkant van de gletsjer. Tijdens de wandeling naar beneden begon ik te snappen waarom een goede conditie nodig is om deze tocht te maken. Zolang we op het ijs waren, waren de indrukken te sterk om iets van vermoeidheid te voelen. Maar onderweg naar beneden kreeg ik wel een tikje. En ik was duidelijk niet de enige.
Op de boot kregen we als aperitiefje een kleine whisky. Gekoeld met ijs van de gletsjer, uiteraard. En voor de rest bleven we achterom kijken naar dat wonderlijke natuurfenomeen dat ons een onvergetelijke dag bezorgd heeft.
De drukte van El Calafate
Eenmaal we terug waren in El Calafate, gingen we weer over tot de orde van de dag. Waar eten? Volgens de reisgids was La Lechuza niet slecht. Bij het binnenkomen stikten we bijna van de allesoverheersende kaasstank. Dan maar naar La Tolderia, een andere tent die ons aangeraden was. Er was een beperkte kaart, heel matig eten.