Een jaar of 15 geleden ben ik enkele keren op bezoek geweest in de Ierse vestiging van mijn toenmalige werkgever. John, de bedrijfsleider, gaf me de tip om eens door Ierland te reizen met een boot. Neen, geen vaarbewijs nodig. En je bent zo vrij als een vogel.
We waren te laat om nog een boot te kunnen huren in de Connemara en dus kozen we voor de Lough Erne en de Shannon rivier.
Reizen met de boot was een hele belevenis. Om te beginnen moest ik leren om dit gevaarte van 13 ton min of meer op koers te houden, want dank zij permanente olielekken aan de roeren niet altijd even simpel was. We ondervonden dat je een heel team nodig hebt om een boot aan te meren en dat het niet altijd plezant samenleven is op zo’n kleine ruimte.
We voelden ons meteen lid van de gemeenschap van bootmensen. In bijna elk haventje stond er wel iemand klaar om ons te helpen.
We hebben slechts een heel klein deel van Ierland gezien en vrezen dat we een ietwat eenzijdig beeld gevormd hebben. Veel groen, uiteraard. En daarin dorpen waar amper iets te beleven is: de obligate Aziaat die pizza en kebab verkoopt, een Spar en drie pubs. Als toeristische activiteit is er doorgaans “de berg die je naar boven kan lopen”.
Deze reis was qua beleving te vergelijken met onze reizen in Afrika. De reis was “gewoon” zwerven van de ene plek naar de volgende, zorgen dat we voldoende eten en drinken aan boord hadden.