Vanop ons terras alleen plantages te zien.
De gewijde stilte van het Monasterio zorgde ervoor dat we sliepen als marmotjes. Het uitgebreide ontbijtbuffet gaf ons de nodige energie om vandaag “de grote toer” te doen: alle interessante locaties op enige afstand van San Agustin. Een gids zou meerijden in ons autootje.
Wij waren stipt op tijd klaar, maar de gids kwam niet opdagen. Even later kwam het bericht dat de gids vandaag niet kon werken wegens familiale omstandigheden. Dat gebeurt nu al de tweede keer deze reis. Zouden wij iets uitstralen?
De mensen van het hotel probeerden nog holderdebolder een andere gids te pakken te krijgen, maar dat bleek onmogelijk. Dan bemoeide The Architect zich ermee. “Waarom rijd je niet gewoon zelf?” was zijn suggestie. Ik had geen enkele exacte locatie, waardoor ik er met GPS gewoonweg niet kon geraken. Dan legden we kaarten naast elkaar, hij zijn voorhistorische kaart, ik een digitale kaart op iPad. Samen markeerden we coördinaten van elke locatie op mijn iPad en we konden vertrekken.
Voor alle zekerheid passeerden we nog eens langs de tourist info in San Agustin. Misschien hadden ze daar ook nog een goede papieren kaart. Daar hoorden we dat ongeveer alle parken vandaag dicht waren. Het ene park dat volgens The Architect gesloten was, was vandaag open. En dus moesten we de hele plannen weer omgooien.
We gingen naar het lokale parque archeologico en wandelden daar door het Bosque de las estatuas. Daar staan beelden opgesteld die her en der gevonden werden. We vinden het een beetje vreemd om naar die beelden te kijken zonder enige context. De wandeling langs de Mesita’s (begraafplaatsen) lijkt meer echt, maar toch hebben we de hele tijd de indruk dat zaken hier terug ineengekunsteld zijn zonder dat men het origineel kende of begreep.
Op het terras van Macizo Coffee
We reden terug naar downtown San Agustin voor een kleine lunch. We lieten ons verleiden tot een Café Frappé bij Macizo en dat was geen goed idee. Limoensap, bevroren gecondenseerde melk en koffie. Dat marcheert niet. De picaplat voor twee en de verse fruitsappen waren wel lekker.
Steile pad richting La Caaquira
Op aanraden van de tourist office gingen we dan naar El Tablon, een kleinere site langs een smal steil onverhard pad. Van daar wilden we doorrijden naar La Chaquira, maar iemand had zich beneden in de afzink vastgereden en Anita wilde het risico niet nemen hetzelfde lot te ondergaan. We zochten een alternatieve toegangsweg naar
La Chaquira
La Chaquira, maar vonden er geen en dus kon ik mijn 4×4 kunstjes gaan vertonen op bovenvermeld pad. Het ging verbazend vlot en even later stonden we netjes geparkeerd. We wandelden steil bergaf naar het beeld in kwestie. Daar was een formidabel uitzicht over de vallei van de Rio Magdalena.
Adembenemend zicht over de vallei
Op de terugweg dacht ik “ja, als we hier een tegenligger krijgen…” wat prompt ook gebeurde. Ik had onthouden dat we een plek voorbijgereden waren waar we konden kruisen. “Proficiat, u kan achteruit rijden,” was de dankbare reactie van de andere chauffeur.
El Purutal
Tenslotte zijn we naar El Purutal gereden. Vlakbij de aankomst moesten we door een diep modderbad. Slechts één keer raakte het chassis van onze kar de stenen. De mensen die een glaasje zaten te drinken in het stalletje, keken bewonderend toe. De boer nodigde ons uit om op zijn wei te parkeren en rekende ons prompt 8000 pesos “toegangsgeld” aan.
In de verte zien we het torentje van Hotel El Monasterio
We kregen daar wel unieke beelden te zien. Het zijn de enige beelden die bewaard zijn in hun oorspronkelijke kleur, zo vertelde de boer. Volgens mij kunnen de beelden even goed in de jaren 60 door een hippie met wasco’s ingekleurd zijn. Maar nu dus “wetenschappelijk relevant” bevonden.
Het leven kan zwaar zijn
’s Avonds blader ik in het hotel in een paar boeken over de beelden. Er is blijkbaar wel al enig wetenschappelijk onderzoek gebeurd, vooral over de stijlkenmerken van de beelden. Hele hoofdstukken over de uitbeelding van de gebitten, de betekenis van de houding van de handen, de betekenis van de ondersteboven gehouden baby. Maar alles blijft erg in de veronderstellende wijs. Eigenlijk heeft men geen idee van de betekenis van de beelden en de drijfveren van de makers.