Je kan niet geloven hoe hard we de haan van La Macarena misten. Juist, ja, niet dus. Voor de tweede keer deze reis hadden we een nachtrust de naam waardig. Met dank aan kamer 712 in Hotel La Opera. Ook deze keer was het ontbijt perfect, alleen verstoord door een lawaaierige bende Vlamingen — we hadden absoluut geen behoefte om even hallo te zeggen.
Bij Localiza hadden ze even moeite om ons dossier en —belangrijker— onze betaling terug te vinden. De mensen van De Una hadden het blijkbaar behoorlijk cryptisch verwoord. Soit, een uurtje later waren we op weg met twee goed werkende GPSsen en kaarten die behoorlijk bleken te werken.
280km, 4 uur rijden volgens de GPS. Leek me een beetje traag, maar goed. Het lukte vlot om Bogota uit te geraken en we raakten op een van de min-of-meer-snelwegen. Maximum snelheid van 80km/u, met ettelijke snelheidsbeperkingen in de buurt van dorpen en steden. Maar ongeveer alle beperkingen worden hier straal genegeerd. Er is ook een heel vreemd systeem van positie op de weg. Sommige vrachtwagens en bussen rijden constant op het linkervak en worden dan door iedereen rechts ingehaald. Andere zware voertuigen blijven dan rechts hangen en moet je “normaal” voorbij. Vreemd, erg vreemd. Maar door de lage snelheid leidt dit zelden tot gevaarlijke standjes.
Brug over de Rio Magdalena
Op ongeveer 40km van Villavieja stuurden de GPSsen ons een overhard pad op. Op sommige plekken lag het er erg slecht bij en aan een slakkengangetje reden we van het ene dorpje naar een volgende nederzetting. Door de slechte weg kon ik amper letten op de omgeving, maar ze was ronduit prachtig. Op zeker moment moesten we door een paar tunnels en ik vroeg me af hoe het ooit zou aflopen als er een tegenligger was.
De laatste 10 km reden we dan door woestijngebied. Hier ergens moet de Tatacaowoestijn liggen. Morgen gaan we daar verder op verkenning.
Gelukkig hadden we de exacte GPS coördinaten van Casa Del Angel, want geen enkel uithangbord verraade dat achter die ijzeren poort een hotel schuilging. Het is nochtans een schitterende toplocatie: een bijzonder sfeervolle binnentuin die gezelligheid ademt, zwembad, zonnebedden. Het onthaal was hartelijk en we werden naar een klein kamertje geleid, heel knus ingericht. Cool muziekje maakte de sfeer kompleet.
Terrasje op het hoofdplein van Villavieja
We moesten meteen op zoek naar een geldautomaat, want deze plek aanvaardt alleen cash. We scoorden zonder probleem anderhalf miljoen Pesos en daarmee konden we weer een paar dagen verder.
We keerden terug naar het hotel, wilden op de wifi om te checken waar we vanavond zouden eten. Jaja, we hebben wifi, maar hij werkt niet, werd ons gelaten meegedeeld. OK, geen probleem, er is gratis wifi van het dorp. Dus maar een pintje drinken en dan beginnen schrijven aan het reisdagboek. Helaas: ze hebben slechts één pintje koud staan. De rest van de voorraad is enkel light beer.
Omdat ik echt wel een pintje nodig heb om te kunnen schrijven, zochten we ons heil buiten het hotel. We vonden een plekje op een terras met luide muziek en dompelden ons volledig onder in de heerlijke zondagavondsfeer in dit plezante dorp. Pintjes à $3000, zo goedkoop hadden we ze nog niet gehad. In een mum van tijd had ik een flink deel van mijn achterstand weggeschreven.
Intussen had Anita op Tripadvisor gezocht naar een restaurant. Zoals ongeveer alles op Tripadvisor, was ook de aangegeven locatie van Sal Si Puedes fout, maar we slaagden er toch in om de tent te vinden. Het eten was het minst vettige tot nu toe op onze reis, best wel lekker en heel goedkoop. Terwijl we nog wat zaten te babbelen, was er overal heibel. De politie rukte uit, enkele dapperen doken in de laadbak van de politie-pickuptruck, bromfietsen snelden ook naar de plaats des onheils.
Totale rust in Casa Del Angel
Even later rukte ook de ambulance uit. Hé, het lokale hospitaal was vlak naast onse restaurant, merkten we nu. Na heel veel drukte kwam de ambulance de kliniek terug binnen en er verzamelden zich tientallen mensen voor de poort. Toen we vroegen wat er aan de hand was, kregen we niet meer dan “een dode” te horen. We zijn dan maar in alle rust vertrokken. Geen zin om op gevoelige tenen te trappen.
Toen we de poort van ons hotel binnen kwamen, werden we weer overvallen door de ongelooflijke rust. Sfeervolle verlichting, rustig jazzke op de achtergrond. Onbegrijpelijk dat dit hotel niet helemaal volgeboekt zit.