Niet alleen de bewoners van de mobilhomes verstoorden onze nachtrust, ook Marjolein leek niet van plan om te slapen. Heel de nacht heeft ze ’t kot overeind gezet en zo kwam het dat we deze morgen met een vrij hoog zombiegehalte naar mekaar zaten te kijken. Niets zo leuk als op reis zijn. Soms.
Groot windmolenpark van Slieve Rushen
Marjolein stapte dapper meer de Slieve Rushen op
Na het ontbijt maakten we ons klaar voor de wandeling. We zouden proberen op de top te geraken van de Slieve Rushen, 450m hoog. Dat er een geocache in de buurt lag, vereenvoudigde de beslissing. We waren het roerend eens dat we Marjolein eens flink moe zouden maken.
Het duurde even voor we doorhadden waar de wandeling heen zou leiden, maar plots was het duidelijk: het grote windmolenpark dat we nu al bijna de hele reis als oriëntatiepunt gebruiken. De eerste drie kilometer gingen geleidelijk omhoog en bij de eerste windmolen op ons pad vonden we de geocache. In dezelfde beweging hadden we ook een alarm in gang gezet, want een minuut of vijf later kwam er een jeep aangereden om het alarm te gaan resetten. Het windmolenpark wordt hier dus 24/7 bewaakt.
Bijna boven op de Slieve Rushen, maar dichter bij de top konden we niet geraken
We mochten ongehinderd verder stappen en een kilometer of drie verder werd duidelijk dat we de top van de berg niet zouden kunnen bereiken, want er was gewoonweg geen pad. Dat de landsgrens met UK er lag, had er misschien ook mee te maken. In elk geval, vanop het bijna-hoogste punt hadden we een mooie uitzicht over de Lower Erne en de meander die we de voorbije dagen gevaren hadden.
Daarna was het tijd om de volgende bestemming in de GPS te toetsen. Huh? Zo ver?? Ik stuurde Wouter naar onze dolle reisleidster met de mededeling dat 9 uur varen voor vandaag niet echt een optie was. Er kwam een tweede idee uit de bus: Keshcarrigan. Daar zouden we met een beetje geluk rond 20:30 moeten geraken.
Kampeervuurtje buiten en koken maar
Aan tafel!
We hadden echter onvoldoende rekening gehouden met de snelheidsbeperkingen en de tijd die we verloren bij de sluizen. Nadat we voorbij de sluis van Ballyduff waren, besloten we een om het bochtje te nemen richting Kiltybardan Lough om daar aan te meren aan ene steiger die midden op het meer ligt. We hoopten dat er niet te veel andere boten zouden liggen. Onze wensen werden verhoord, want we vonden de steiger volledig verlaten.
Heel het meer voor ons alleen
Zo komt het dat we vanavond weer op een buitengewoon rustig en stil plekje kunnen overnachten. Hopelijk inspireert het ook Marjolein om er een rustige nacht van te maken en kunnen we morgen als één fris man richting Keshcarrigan.