Deze morgen waren we allemaal vroeg uit de veren. Om 8u zou men onze auto’s brengen. Na een uitgebreid ontbijt — het tweede zouden we pas ver in Namibië krijgen– gingen we eens kijken of de auto’s er al waren. Rond 8u dook er één 4×4 op op parking. Een half uur later stond er lees verder…
Het ontbijt in Mabuya bevestigde onze slechte ervaring van gisterenavond. Ook nu weer was het amper te vreten. Zand in het eten, veel te vet. Bah. Het blijft een vreemde belevenis: een bankkantoor binnengaan met genoeg US dollars om de gemiddelde Malawiaan twee jaar te betalen en vragen of ik wat geld kan wisselen. Zeker lees verder…
Vandaag hebben we het begrip “luieren” tot kunst verheven. Meer nog, het was een waar levensdoel. We vonden dat we dit wel verdiend hadden na de chaos van gisteren. Anita en Annelies gingen eens kijken wat er te shoppen viel en kwamen terug met een lokaal gefabriceerde broek, wat sierraden en een bestelling voor een lees verder…
Annelies is blijven zagen tot ze haar zin kreeg. Na 10 dagen reizen was het eindelijk zo ver: ze mocht gaan paardrijden. Om 7u30 stapte ze in haar dooie eentje de bus op, richting avonturenpark. Om 10u30 werden wij (familie van Jens, Maarten en ik) opgepikt voor een uurtje quad-rijden. Bij het avonturenpark zagen we lees verder…
Deze morgen zouden we rond 9:30 vertrekken richting Green Turtle Lodge nabij het onooglijke dorpje Akwaada. Onze chauffeur vond dat een goed plan, want het gaf hem voldoende tijd om de airco van de auto te laten repareren in Cape Coast. Om 09:45 berichtte de tuinman dat het “wat later” zou zijn. Om 10:30 belden lees verder…
Deze morgen liep de wekker weer eens véél te vroeg af. We wilden immers om 8u aan het rijden zijn. De rit richting Mole was lang en zou over heel slechte wegen gaan. Het lukte ons echter niet om tot bij de ontbijttafel te geraken. De bewoners en hun begeleiders waren bezig met de rondwandeling lees verder…
Al bij al hebben we goed geslapen. Vroeg in de ochtend viel er wat regen. Heerlijk als je dan in je tentje ligt — zolang het perfect waterdicht blijkt te zijn, natuurlijk. We moesten weer eens vroeg uit de veren. Neenee, niet voor een ochtendsafari, maar wel om onze tentjes veilig te stellen tegen de lees verder…
Deze nacht heb ik welgeteld 30 minuten geslapen. Het was te warm in de tent, ik had honger, moest om de haverklap opstaan om te gaan plassen. Flink na zonsopgang ben ik in slaap gesukkeld en uiteraard was ik perfect zombie toen de wekker afliep. Vandaag zouden we de wandeling maken naar de waterval. Annelies lees verder…
Ik hab vannacht geslapen als een marmot. Maarten niet, want hij was halverwege de nacht zijn oordoppen kwijtgespeeld. Mijn gesnurk bezorgde hem een grootschalig ochtendhumeur. Het ontbijt was sober, maar we genoten vooral van het fenomenale uitzicht. Een luchthaven is meestal een monsterlijk gedrocht dat pijn doet aan de ogen. Hier is ze slechts een lees verder…
“Kanovaren op Beagle Canal”. Het sprak me meteen al aan toen ik het programma van deze reis onder ogen kreeg. Ik moest terugdenken aan het fameuze radioprogramma van vele jaren geleden waarin voorgelezen werd uit het logboek van De Gerlache. We maakten met de bus een lange toer langs de vele hotels van Ushuaia en lees verder…
Maximum 15kg bagage, zo stond er op een blaadje papier dat ik pas vond toen we aan het inpakken waren. We hadden allebei ruim 20kg mee, dus dat zou een probleem worden. We laadden een paar kilo over in handbagage en hoopten dat daarover niet moeilijk gedaan zou worden. Bleek dat we ons onterecht zorgen lees verder…
Vandaag stond “een fietstocht naar het nevelwoud van Intag en de termale baden van Nangülvi” op het programma. Gisteren had Anita onze gids al horen zeggen dat er een probleem was om voldoende fietsen bijeen te krijgen. Wij waren enigszins onder de indruk toen de 4×4 ten tonele verscheen met 5 fietsen op het dak: lees verder…
Ons ontbijt werd vandaag geserveerd om 06:00, want om 06:30 moesten we gepakt en gezakt klaarstaan om aan land te gaan. We werden naar het Darwin centrum voor wetenschappelijk onderzoek geleid, waar we konden zien hoe men probeerde de landschildpadden te beschermen tegen uitsterven. Op zich een edel initiatief, maar dodelijk saai om naar te lees verder…
Vandaag moesten we een 200km rijden, naar Aït Ben Hadou. Voor ons een tussenstop richting westen. Maar volgens de boekjes niet oninteressant wegens de nabijgelegen filmstudio van Ouazarzate (spreek uit “wazazat”). Het ontbijt in de Auberge was weer voortreffelijk, de bediening en sfeer om in te kaderen. Bij het wegrijden hielden we even halt aan lees verder…
Vandaag hadden we volgens ons roadbook een lange rit voor de boeg van 475km. Onze GPS vond een route van 350km, de keuze was dus snel gemaakt. We kregen het slechtste ontbijt totnogtoe: droog brood, pannekoeken waarmee je een moord kan plegen, koffie met het uitzicht van afwaswater, brokken in de melk. Zoals we intussen lees verder…
Vandaag hebben we een lange rit gedaan. Vanuit Tafraoute naar hier deden we er net geen 6 uur over. Tot in Agadir ging het gezapig over kleine baantjes. Eenmaal we Agadir voorbij waren, veranderde dit helemaal. De bijna spreekwoordelijke rust waarmee de modale Marokkaan rondrijdt, was helemaal verdwenen. Van zodra we minder dan 20km/u te lees verder…
Hoewel we al bijna twee weken op reis zijn in een moslimland, hebben we van de gezangen van de imams nog niet veel last gehad. Veel minder, in elk geval, dan jaren geleden in Indonesië. Vannacht is dat hier eventjes drastisch veranderd. Ergens in het holst van de nacht begon de imam eraan in de lees verder…
Nog ruim 24 uur en we kunnen hier weg. Dat was de eerste gedachte die in me opkwam toen ik wakker werd. En onmiddellijk daarna de vaststelling dat we deze keer niet in het holst van de nacht gewekt waren door de moskee. Anita ging even controleren of Maarten en Annelies opgestaan waren, want zij zouden lees verder…
Vandaag waren we de hele dag te gast in de Green Village, een kilometer of 15 buiten Can Tho. Voor de tweede keer op deze reis moesten we onze wekker zetten. Om 5u opstaan, 05:30 ontbijt, 06:00 vertrek richting floating market van Can Tho. Naar goede gewoonte waren onze kleren alweer doorweekt van het zweet lees verder…
Gisterenavond waren we te lui om uit te gaan eten. We bleven in het hotel en aten er opnieuw voortreffelijk. Na het eten zijn Maarten en ik nog wat gaan zwemmen en toen besloten we dat het bedtijd was. Wij lagen een tiental minuten horizontaal toen ook onze buren naar hun kamer kwamen. Nog een lees verder…
Deze morgen stond er stipt om 08:30 een busje te wachten dat ons langs een twee dagen durende excursie naar het Bach Ma nationaal park zou brengen. Eerste halte was een obligaat shoppingmoment bij een marmerbewerker. Een gigantische berg kitsch stond ons aan te staren en enkele winkeldames probeerden ons krampachtig de investering van de eeuw lees verder…
Deze morgen liep de wekker af om 04:45, want we moesten onze trein nemen om 05:52. Met veel kraken en piepen sukkelde ik het bed uit. Het was een korte nacht geweest: we hadden tot ruim na middernacht onze bagage zitten wegen, herschikken, elimineren tot we beneden de 46kg geraakten. Hoewel dit als “veel” klonk lees verder…
Het uurwerk en onze gids Sergio, het blijft een moeilijke relatie. Deze morgen waren we om 08:30 al aan het rijden, want we moesten het hele eind terug naar Riohacha. Onze chauffeur, die ons trouwens elke morgen kwam verwennen met vers fruit en we daarom de koosnaam “Supermario” gegeven hadden, legde er flink de pees lees verder…
