Hoewel we al bijna twee weken op reis zijn in een moslimland, hebben we van de gezangen van de imams nog niet veel last gehad. Veel minder, in elk geval, dan jaren geleden in Indonesië. Vannacht is dat hier eventjes drastisch veranderd. Ergens in het holst van de nacht begon de imam eraan in de moskee vlakbij ons hotel, gauw gevolgd door zijn buur van een paar straten verderop, en nog eens die een beetje verder.
Qua surfactiviteit hadden we geen hout om pijlen van te maken, maar de receptionist van Dar Ness was zeer behulpzaam. Conclusie: bezoek enkele van die surfstalletjes op het strand, vergelijk de prijzen en huplakee.
Bij het tweede stalletje –toevallig(?) de club waar Annelies vorig jaar gesurft had– waren er nog begeleiders beschikbaar. We wilden immers niet dat ze zonder begeleiding de zee op gingen.
Intussen was de wind stevig aangewakkerd tot iets waarbij bij ons de eerste reclamepanelen de lucht in gaan. Vraag was dus niet hoe snel ze zouden vooruitgaan, maar vooral hoeveel seconden ze op de plank zouden kunnen staan voor ze eraf geblazen werden. Het eerste uurtje zijn we blijven staan kijken en we bewonderden onze kroost omwille van hun doorzettingsvermogen.
-
- Oefenen op het droge
-
- Instructeur in de buurt
-
- Maarten en zijn instructeur
-
- Annelies in actie
-
- Maarten leerde snel
-
- Maarten in actie
-
- Surfer girl, surfer boy
-
- Hopla
Anita en ik wilden intussen iets gaan eten en besloten een van de restaurantjes op de dijk te proberen. Na amper een kwartier wachten kregen we de kaart, we bestelden en even later bleek dat ongeveer de helft van de kaart niet meer voorradig was. Dus wij daar weg en op naar de volgende.
In de tweede keet werkten de obers als de beesten, maar het eten was eigenlijk niet te vreten. Essaouira op zijn best: overpriced en ondermaatse kwaliteit. We troostten ons met de voortreffelijke fles roséwijn.
Een Sikh zou jaloers zijn
Toen we terug aankwamen bij het surfstrand zagen we dat Maarten en Annelies ondanks de harde wind aardige vorderingen gemaakt hadden. Maar na vier uur surfen waren ze méér dan moe genoeg om ermee te stoppen.
Moe maar voldaan na een paar uur surfen
Op aanraden van de surfclub maakten ze plannen om morgenvoormiddag nog eens een uur of twee te surfen. Normaal gezien blaast de wind dan iets minder hard.
Douchen, lummelen, aperitiefje drinken en we waren klaar om te gaan eten. We kozen voor La Licorne. Volgens de Rough Guide een “upmarket” keuze. We kwamen binnen in een enigszins muf ruikende, slechtverlichte ruimte en dachten eraan om onmiddellijk terug te vertrekken.
Alles wat een mens nodig heeft op dit uur van de dag
Het onthaal was echter uiterst professioneel en we besloten om het een kans te geven. We hebben het ons niet beklaagd. Voor het eerst deze reis kregen we écht fijn eten voorgeschoteld. Mjam.