Marjolein in overtreffende trap

Markers in Lough Erne

Gisterenavond heeft zich in onze kajuit nog een hilarische discussie afgespeeld. We deden een poging om het vraagstuk “wat doen we morgen” te ontrafelen. Anita speelde de rol van proefballonnen-oplater met buitengewone verve. Telkens Maarten en ik min of meer convergeerden, lanceerde Anita een nieuwe plek waar we eens aan land konden gaan. Toen wij dan –niet onlogisch, vonden wij– wat daar te beleven viel, was het antwoord steevast “kweenie, maar ik vond dat het wel leuk klonk”. Om een lang en bij wijlen gênant verhaal kort te maken: Magho, Caldwell Castle, Kesh. Dàt werd het plan.

Kort voor vijf uur deze morgen kwam de eerste SMS van Annelies binnen: ze waren al op de luchthaven van Dublin, daarna voorbij security en daarna op een Ryanair bak die drie kwartier te laat was. We waren blij dat ze zonder veel problemen richting België leek te raken.

We genoten met volle teugen van de rust in het haventje van Belleek en na stevig ontbijt piloteerde ik onze boot op hoogst stuntelige manier terug de rivier op. Het lukte me ook deze keer om de brug van Belleek niet te slopen en met de nodig kronkels gingen we weer het grote Erne-meer op.

Netjes aangemeerd bij Magho

De GPS hielp weer enorm om een rechte lijn te houden en ik mikte onze boot redelijk netjes langs de steiger. Nu Annelies en Wouter er niet waren, moest Anita optreden als tweede vang-de-boot-en-knoop-hem-vast-aan-de-steiger-man. De eerste poging was niet erg sierlijk, maar gelukkig stond er geen volk op te kijken.

De klim op de 250m hoge kliffen stond beschreven als “moeilijk”, maar op een kwartier stond Maarten boven, ik volgde op 5 minuten. Zelfs onze Marjolein heeft zich overtroffen op de meest onwaarschijnlijke manier: samen met Anita klom zij het hele eind naar boven.

Dan staken we het grote meer over richting Caldwell Castle. Er stond een zeer stevige zijwind en dat zorgde voor behoorlijk wat gewiebel in de boot. Na zowat een half uurtje konden we dan linksaf draaien en met de wind in ’t gat naar de kleine steiger van Caldwell.

Ik wilde drie geocaches vinden, Anita wilde mee en Maarten wilde Marjolein entertainen. Wij gingen naar rechts, Maarten naar links. Een klein half uur later kwamen we onze kroost weer tegen: Maarten had beslist dat hij met Marjolein de 4km wandeling zou doen. Wij stapten wat sneller, zij haalden ons in terwijl we geocaches zochten en zo werd het een plezant tochtje op het schiereiland. Op het einde begon Marjolein echt sterretjes te zien. Ze wilde mama nog eens in de armen lopen, maar zakte letterlijk door haar beentjes. Het kind was helemaal bekaf.

Kesh River. Erg smal

De brug van Kesh. Tot hier varen en niet verder

Daarna probeerden we in zo kort mogelijke tijd in Kesh te geraken. Daarbij negeerden we de aanbevolen vaarroute en gingen gewoon in rechte lijn. Eerst koers uitgezet naar een plekje ten zuiden van Lusty Beg en dan recht naar Kesh.

Het werd een héél hobbelige rit. Het eerste stuk gingen we nog recht tegen de wind in, maar dat was erg plezant omdat het water ons om de oren spoot. Het tweede stuk gingen we dan dwars op de wind, dus ook met grote golven dwars op onze boot. Anita kwam bij mij zitten op het bovendek om niet zeeziek te worden.

Eenmaal in de monding van de Kesh River was het ruwe tij voorbij en konden we ons concentreren op de nauwe meander met grote waarschuwingen “ondiep water”. We dachten dat we het ergste gehad hadden toen we de markers voorbij waren, maar dan was niet het het geval. Ik moest erg bij de pinken blijven om ons bootje in het midden van dit nauwe riviertje te houden. Toen we hier aankwamen én als vol-ervaren boters onze boot aan banden wisten te leggen, kregen we complimenten van een andere bootman omdat we met zo’n grote bak tot hier heraakt waren.

The Mayfly Inn

De Noord-Ierse zaak leeft hier nog

Eén probleem: hoe zouden we hier terug weg geraken. Dit riviertje leek bijna smaller dan de lengte van onze bak. Maar we hadden eigenlijk andere prioriteiten: eten. We hadden onszelf opgestookt om lekker seafood te gaan eten. Tripadvisor had geen info over een saefood resto in de metropool van Kesh en eigenlijk waren er slechts drie restaurants. Wij gingen dus onversaagd op verkenning en ontdekten dat de top-twee restaurants van Kesh gesloten waren het derde bestond uit een paar tafeltjes rond de biljarttafel in de pub “The Mayfly Inn”. Dus kochten we waar de helft van Engeland op overleeft: meeneempizza.

Wie heeft aan dit uurwerk geprutst?

De hoofdstraat van Kesh

De wandeling had ook inspiratie opgeleverd betreffende het omkeren van de boot. Maarten en Anita sleepten hem eerst een meter of 50 verder. We legden de achtersteven vast en met de “bow thruster” lieten we het gevaarte dan om zijn verticale as draaien. Ook nu weer met een elegantie die de antipathieke Duitsers van de andere boot in deze haven overboord liet vallen.

Tot slot kon ik nog twee geocaches scoren en kon Marjolein nog genieten van de gemeentedouche. We waren het erover eens dat het leven goed was.