Na ons onverwacht maneuver in Mua moesten we toch even kijken hoe we nu verder zouden reizen. We besloten om toch het oorspronkelijke schema aan te houden. Dat betekende wel dat we vandaan 321km moesten rijden. Volgens de GPS zouden we daar 5u over doen, wat ons ook bevestigd werd door de behulpzame receptionist van Fat Monkeys. Dank zij de heel goed berijdbare wegen zijn we daar vlot in geslaagd. Inclusief wat shoppen in Blantyre deden we er zowat 6u over om tot in het Majete Wildlife Reserve te geraken.
Het eerste halfuur van de trip amuseerden de passagiers zich met het doodmeppen en uitsmeren van de tientallen muskieten die in de auto overnacht hadden. Verder onderweg moesten we hartelijk lachen met slogans als “save water, drink beer” op een of andere miserabele bar.
We hadden eerder nog de bevestiging gekregen dat de lodge volgeboekt was en werden dus afgeleid naar de “community campsite”, een camping die uitgebaat wordt door de dorpen rond het reservaat. Het is een schitterend gelegen camping met basic maar zeer nette uitrusting. Er was een prachtige shelter waaronder we de tentjes konden zetten, een ruime eetplaats, een bar met frisse pinten (koelkast op zonne-energie) en douches met warm water.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, boekten we nog snel een avondsafari.
-
- Een glimp van wat zebra’s. Door de dichte vegetatie is het hier zeer moeilijk om dieren te observeren.
-
- Waterbok (wijfje)
-
- Nyala-antiloop (wijfje)
-
- Nieuwe definitie van flexibiliteit: ik kijk u recht in de ogen en toon mijn achterste. (impala)
-
- Wrattenzwijnen zijn meestal lang uit beeld verdwenen vooraleer je kan scherpstellen. Dit was een geluksschot.
De avondsafari draaide ei zo na uit op een drama toen we aangevallen werden door een van de “bewakers” van een kudde olifanten. Ik vond dat onze gids wel heel dicht bij de kudde bleef staan toen ze zichtbaar hun irritatie toonden. Toen we probeerden te passeren, dook er eentje op uit de struiken en die zette prompt de aanval in. De chauffeur kreeg de auto pas na enkele seconden in achteruit en stelde toen –wellicht voor de eerste keer– vast dat hij helemaal niet goed was in achteruitrijden. Hij reed de berm in, moest even vooruit, maakte de olifant nog kwader, reed opnieuw de berm in en blokkeerde toen. De gids had intussen zijn geweer genomen en loste een schot. De olifant schrok en maakte rechtsomkeer.
De gids had niet meteen empathie met zijn gasten en lachte het hele incident een beetje weg. De rest van de rit zat hij nog wat doelloos met zijn schijnwerper te schijnen — het was intussen donker geworden. Eén ding is zeker: wij gaan dit park niet meer in. De smalle paden met hoge vegetatie errond laten geen enkele ruimte voor ontsnappen als er iets gebeurt. De vraag is niet of er in dit park nog ernstige ongevallen zullen gebeuren, maar wel wanneer.
Vanavond zijn we dan gaan eten in het restaurant van de Thawale lodge, de “upper class” lodge die een paar kilometer in het park ligt. Meteen konden we vaststellen dat de lodge helemaal niet volgeboekt was. Er zaten welgeteld vier mensen, die … Belgen bleken te zijn. We zouden ondervinden dat de lodges allemaal volgeboekt blijken te zijn als het woord “kinderen” valt. Voortaan zijn wij dus een groep van 5 personen, geen “familie” meer. Los daarvan: het eten was heerlijk. Maar duur.