20cm beenruimte. Erg krap
Dat er voor ons hotel geen grootmeester architect aan het werk gezet was, hebben we gisteren al ondervonden. Maar deze morgen ontdekten we een nieuwe feature van onze kamer: de beenruimte voor het toilet is ongeveer 15cm. Er zit dus niets anders op dan haaks op de pot te gaan zitten.
We waren zodanig groggy van het gebrek aan slaap door de koe en de hanen in de buurt dat we er ons niet druk in maakten. Maar vrolijker werden we er echt niet van.
Om 06:20 stond Diego al te toeteren voor het hotel. Ik was instant coleirig maar liet me gewillig meevoeren richting El Caporal. Alle afspraken van gisteren over ontbijt en lunch waren vergeten en dus duurde het weer ruim een kwartier voor de hele uitleg genoteerd was. Het ontbijt was minder vettig dan het eten gisterenavond, de fruitsla lekker vers. Een dik vel op mijn kop koffie vormde domper op de voldoening. We kregen een ook een lunchpakket mee. Het voelde gloeiend heet aan en we wisten meteen dat we dit nooit zouden opeten: vers gekookt eten dat gedurende een uur of vier in een rugzak rustig langzaam kan afkoelen: hét recept voor een intergalactische diarree.
Aanmeren aan de Via Rio Caño Cristales
Om Caño Cristales te bezoeken is er enige volharding vereist. Je moet vooraf een “package” nemen voor een vlucht naar La Macarena. Deze regio heeft een “protected” status zoals Galapagos, dus vanzelf geraak je er sowieso niet in. Dan moet je een bootje op dat je na een kwartiertje aflevert in een kleine inham in de rivier. Daar moet je je registreren en wordt je handbagage doorzocht op muggenstick, zonnebrand of andere chemicaliën. Zwaarbewapende soldaten houden toezicht.
Taxi’s richting Caõ Cristales
Vervolgens stap je in een van de klaarstaande 4×4 karren die je een half uurtje dooreenschudden op een weggetje dat tussen 1998 en 2000 clandestien aangelegd werd om het vervoer van coca te vereenvoudigen. Onderweg toonde de gids ons de plek waar vroeger helicopters landden met dollars en opstegen met coca. Hij vertelde ook dat FARC hier nog altijd even actief is als vroeger, ongeacht vredesakkoord. We begrepen wel waarom. Het terrein is gewoonweg fantastisch. Je kan hier gerust gedurende meerdere jaren wat gijzelaars gevangen houden. Niemand vindt je en zelf geraken ontsnapte gijzelaars nooit weg uit deze oneindige chaos van struiken en rivieren.
Check-in en controle van bagage
Met militaire actie is FARC dus gestopt sinds het vredesakkoord van , maar ze zijn nu overgestapt op een mafia-gebaseerd businessmodel. De toegangsgelden naar Caño Cristales zijn hoog en dit komt onder andere omdat er een flinke som moet afgedragen worden aan “de community”. Dat verklaart ook waarom een ex-FARC functionaris strikt de tel bijhoudt van de bezoekers die de poort passeren.
Te weinig “protection money” betaald, bezoekerscentrum in de fik
De poort van het nationale park is een barak met een hoop soldaten en één ex-FARC-nu-mafioso. En verder de resten van het prachtige bezoekerscentrum dat hier ooit gebouwd werd en waarvoor te weinig “protection money” betaald werd aan “de community”.
Na controle mochten we verder
Gisteren had Fernando een permit kunnen bekomen voor de langste tocht in dit deel van het nationale park en hij was vastberaden om er het maximum uit te halen. Van in het begin legde hij ons een zeer hoog tempo op, mede om te vermijden dat andere groepen op hetzelfde traject ons zouden bijhalen en ons gevoel van alleen-zijn verstoren. Hij leidde ons van de ene mooie waterval naar de volgende en vaak kregen we mooie wolken Cristalitos te zien. Hij drong er meermaals op aan dat we eens in het water zouden zwemmen, maar stond er niet bij stil dat stappen in natte kleren meteen zou zorgen voor irritatie van alle huid tussen liezen en knieën.
Het werd dus een heel pittige wandeling die ons uiteindelijk naar dé hotspot uit de regio bracht. Prachtige watervallen, enorme kolkgaten en grote trossen cristales: verbijsterend mooi.
Omdat ik nog geen goede onderwaterfoto’s had van de groene variant, vroeg ik of Fernando nog een plekje wist. Dwaze vraag, uiteraard. Het betekende wel een omweg van 3km en daarmee bracht ik de planning voor de terugtocht in de war. Dus werd er geen tandje bijgestoken, maar meteen een heel gebit. In geforceerde mars ging het naar de plek in kwestie. Maar het resultaat was wel adembenemend mooi.
Dan was het tijd om terug te stappen naar de poort. Ik voelde twee grote blaren gloeien op mijn rechtervoet en er kwam heel wat wilskracht aan te pas om tot aan de poort te geraken. Toen ik in het hotel mijn schoenen uittrok, zagen ze eruit als een varkenskop die 24 had liggen koken. Ja, wandelen in natte schoenen: we zijn het niet gewend.
We hadden in de loop van de dag ons beklag gedaan over de koe die ons uit onze slaap gehouden had. Groot was de blijdschap toen ik plots merkte dat de koe verdwenen was. Helaas, een half uur later was ze er terug, met verdubbeld enthousiasme. Dat was voldoende om Anita en mezelf door het dak te laten gaan en we sommeerden onze gidsen om een andere slaapplaats te zoeken.
Terwijl we in het restaurant zaten, werd er druk over-en-weer gebeld, maar na een tijdje werd duidelijk dat ze hoofdzakelijk de tijd aan het vullen waren tot het fysisch onmogelijk zou zijn om nog te verhuizen. De koe was weg, zo zei men, en we kregen een betere kamer.
En dan volgde slecht nieuws. “De nonkel van Diego heeft een ongeval gehad en Diego moet nu instaan voor zijn zorgen. Helaas zal hij morgen niet kunnen instaan.” We deden allemaal ons uiterste best om empatisch droef te kijken, maar het is niet gelukt.
Toen we terug in het hotel kwamen, bleek de koe er nog te zijn, zij het een meter of 50 verderop tussen de bomen. En onze nieuwe kamer was beter qua geluidsisolatie. Dus legden we ons neer bij het onvermijdelijke.
We hebben geslapen als marmotten. Tot 4u. Toen begon de haan er weer aan.