Slapeloos
Deze nacht was een absolute ramp wat slapen betreft. Een van de kindjes sliep uitermate onrustig en dat zorgde ervoor dat de auto vanaf 2u ‘s morgens stond te wiebelen als een Boeing 747 bij zware turbulentie. Ruim voldoende om mij wakker te krijgen en te houden.
Rond 4u begon de bedrijvigheid van de zonsopgangtoeristen en was het helemaal om zeep. Anita is dan gaan wandelen met Marjolein, maar de twee anderen vonden het bijzonder prettig om mij drastisch wakker te houden.
Om 6u ‘s ochtends stonden we daar dus ellendig te zijn, amper geslapen, voeten in ‘t stof, kinderen 100% in topvorm, nog heel weinig inspiratie over voor deze reisdag. We waren van plan geweest om eens naar Sossuvlei te rijden en zeker ook eens Dune 45 te beklimmen, maar twijfelden sterk of dat allemaal nog zin had.
Daar waren we dan, vlakbij –naar ‘t schijnt– een van de mooiste plekken op aarde en eigenlijk hadden we zelfs geen zin meer om onze tenten dicht te klappen.
4×4 vast in ‘t zand
En nu naar Sossusvlei
De eerste 60km naar Sossuvlei zijn geasfalteerd, dus die rijden vlot. Vanaf Hidden Vlei kan je enkel per 4×4 verder. Voor ons was dit een eerste gelegenheid om aan onszelf te bewijzen dat het fortuin huurgeld noodzakelijk was om écht te reizen. Dus geen probleem, bak in 4×4 gezet en weg waren wij. 200 meter verder stonden we stil, tot aan de assen in het zand.
Angstzweet was er, en nauwelijks verholen hoongelag van de andere toeristen die zich per taxi door deze zandbak lieten voeren.
Toen ik de auto in veldversnelling zette en het sperdifferentieel vergrendeld had, lukte het om toch vooruit te geraken. In de kleinste versnelling haal je bij 4000tr/min net geen 5km/u, het is dus lichtjes potsierlijk. Maar we raakten erdoor.
Sossusvlei, Dead Vlei
Sossuvslei is een vallei tussen de duinen die heel af en toe (ik vermoed om de paar jaar) eens onder water loopt. Daar kan je parkeren. Bij het uitstappen valt meteen op dat er een striemende wind blaast die voortdurend stofwolken over je heen jaagt.
Op naar Deadvlei
Van daaruit kan je te voet naar Dead Vlei, 1.1km verder. De naam alleen al motiveert om de wandeling eens te wagen. Stappen in het losse zand valt ongelooflijk tegen. Neem daarbij de wind en de brandende zon en je weet meteen dat die 1100 meter veel langer lijken dan ze echt zijn. Het uitzicht over Dead Vlei is echter meer dan voldoende als beloning. Het is ook weer een duinpan, maar in tegenstelling tot Sossuvlei is ze zo dood als een pier. De bodem is wit-gebleekte uitgedroogde modder en de vlakte staat vol met restanten van uitgedroogde bomen. Deze zien zwart van de erosie en van dichtbij zien ze eruit alsof ze zwaar met een zandstraler behandeld zijn.
Op de vlakte is het nagenoeg windstil. De bomen zorgen daar in een volkomen stilte voor een bijzonder indrukwekkende sfeer.
Toen de wind opstak, werden we gezandstraald
We zijn zo snel mogelijk terug door de zandbak naar Hidden Vlei gereden om zeker te zijn dat we nog hulp zouden kunnen krijgen ingeval we finaal zouden vastrijden. Maar we zijn er doorgeraakt. Nipt.
Dune 45
Op 45km van Sesriem ligt volgens de boekjes de hoogste zandduin ter wereld. De duinen van de Namib in ‘t algemeen zijn ongelooflijke bouwsels van de natuur. Je begrijpt op geen enkele manier waarom die honderdduizenden tonnen roodbruin zand nu net dáár moeten gaan liggen en bv. geen kilometertje verder.
Het behoort tot de vaste rituelen van toeristen in deze streek om op Dune 45 eens naar boven te kruipen. We hebben dat allemaal eens geprobeerd en de kleinste kids hadden er duidelijk veel minder last mee dan de ouders. Het leverde in elk geval mooie foto’s op.
Een van de andere vaste rituelen is het kijken naar de zonsopgang bij Dune 45. Dat is meteen ook de reden waarom men in Sesriem al om 4u opstaat. We twijfelden lang, maar besloten om ‘s anderendaags ook dit verplicht nummer af te werken.