Vorige nacht eindigde redelijk vroeg; deze nacht eindigde ontieglijk vroeg: om 0u15. Marjolein had besloten dat ze niet zou slapen en dat hebben we geweten. Om een heel lang frustrerend verhaal kort te maken: Maarten en Annelies hebben vijf uur geslapen, Mama een tweetal uur, papa 20 minuten. Qua zombie-gehalte was het deze morgen dus nog heel wat erger dan de nacht ervoor.
De treinrit naar Yogya was een droom.
De drukte in het station viel goed mee, organisatie in het station was keurig, de trein vertrok netjes op tijd. Behalve het feit dat er op het laatste moment wat ijzerdraad aan te pas kwam op iets aan de locomotief terug vast te maken, gaf het geheel zelfs een redelijk veilig gevoel. Snelheid was ook niet té bedreigend: 50km/u.
Het eerste uur reden we omhoog, naar een bergpas toe. We kregen adembenemende zichten voor de voeten geworpen. Dankzij de privégids van andere reizigers vond ik de weg naar de bagagewagen, waar we foto’s konden maken door de openstaande laaddeur.
Op het einde van de rit maakten we nader kennis met twee moslim-dames — moeder en dochter. Ze waren op weg naar hun moeder, resp grootmoeder. Het is misschien dwaas om nog in termen van vooroordelen te spreken, maar onder hun sluier zaten er twee bijzonder schrandere dames, met een prettig gevoel voor humor. Zij hadden duidelijk veel minder schroom om ons aan te spreken dan omgekeerd. Islam: misschien véél minder bedreigend dan we zelf willen geloven.