Alleen natuur
Bij het ontwerpen van deze reis heeft Anita bewust alle steden links laten liggen. Elke keer we ons laten verleiden om een stad te bezoeken, zijn we ontgoocheld. Het werd een atypische reis in Colombia, ook naar minder vaak bezochte uithoeken. Hét hoogtepunt zat al aan het begin van de reis.
Caño Cristales
Onze vier dagen in de regio Caño Cristales waren een heerlijke belevenis.
San Agustin
De mysterieuze beelden rond San Agustin vonden we best wel fascinerend, ook de Tatacaowoestijn was een bezoekje waard. In La Guajira bezochten we de noordelijkste punt van het land, waar de zee overgaat in de woestijn. Daar zagen we ook armoede en de druk door instroom van vluchtelingen uit Venezuela
Woestijn van Tatacoa
Zelf auto rijden: geen probleem
Navigatie
We reden ook bijna een week rond met een huurwagen. Met behulp van twee GPS kaarten (TomTom en OpenStreetMaps) zijn we overal vlot geraakt. Het verkeer in Colombia hebben we ervaren als creatief, maar niet agressief.
Nooit gevoel van onveiligheid
Op geen enkel moment tijdens de reis hebben we ons onveilig gevoel. We waren zowel in La Macarena als in San Agustin, twee plaatsen waar FARC ooit zeer actief was. FARC is er naar het schijnt nog steeds, maar veeleer als ordinaire maffia, niet meer als ontvoerders.
Soldaten als deel van het natuurreservaat
In het noorden (La Guijara regio) tegen de grens met Venezuela voel je de druk van vluchtelingen vanuit Venezuela (volgens The Economist zowat 4000/dag in juli 2018), vooral in het stadje Uribia, de indigenous hoofdstad, maar vooral centrum van vluchtelingen en smokkelaars.
Zonder kennis van Spaans geraak je nergens
Je moet echt wel Spaans kennen om in dit land ergens te geraken. In enkele hotels konden we in het Engels communiceren, maar dat was het. Restaurants, winkeltjes, 90% van de gidsen bij parken: eentalige Spaans.
Colombianen niet erg behulpzaam, maar ook niet opdringerig
Op deze reis zijn we verrassend vaak met een kluitje in het riet gestuurd toen we ergens iets vroegen waarmee niet onmiddellijk geld te verdienen was. Onze moeizame zoektocht naar een lokale SIM kaart illustreert dit.
Tegelijk waren we aangenaam verrast dat we overal met rust gelaten werden. OK, de verkopers proberen uiteraard hun spul te verkopen, maar laten je gerust als je rustig zegt dat je niets nodig hebt.
De Una: slordige organisator
Omdat je Caño Cristales alleen kan bereiken als je ergens een “package” boekt, waren we gedwongen om een lokale touroperator te zoeken. Ondanks een stoffige website en matige responstijden op emails kon De Una ons toch overtuigen om andere zaken voor ons te boeken. Het pakket in La Guajira viel tegen omdat het uitbesteed was aan een freelancer, in opdracht van een onderaannemer. Op onze laatste dag dook plots een chauffeur op voor een uitstap die niet in ons reisschema stond.
We hebben De Una ervaren als een slordige organisator, die ook geen enkel toezicht houdt op onderaannemers.